ΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΡΑΒΑ

Γράφει  ο Ηλίας  Σπυρόπουλος,

Συνταξιούχος  εκπαιδευτικός

• Η  στήλη ΤΑ  ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΡΑΒΑ  δίνει  και πάλι  την παρουσία

 της  ακολουθώντας  τη ροή  της κοινής  γνώμης, πάντα  καλοπροαίρετα, επαινώντας  τα  καλώς  και επιτιμώντας  τα κακώς, καταθέτοντας  βέβαια  και τις προσωπικές  της θέσεις και απόψεις.

Ξεκινάμε λοιπόν.

• Θα  ήταν  παράβλεψη  αν η  στήλη  δεν  αναφερόταν  στο

νέο βιβλίο  του  συγγραφέα  ιστοριοδίφη, περιηγητή και ακούραστου  πνευματικού  ανθρώπου  του  Νίκου  Δαβανέλλου.

Πρόκειται  για ένα  ιστορικό  λεύκωμα  με τίτλο «ΛΑΜΙΑ: Πορεία  στο  χρόνο 1821-1967».

    Η  ζωή  του  Νίκου είναι συνυφασμένη με τη Λαμία, την οποία  αγάπησε, αγκάλιασε  και στην  οποία  αφιέρωσε  το μεγαλύτερο  χρόνο  των πνευματικών  του  ενασχολήσεων.

   Στις σελίδες  του νέου  βιβλίου, με τον  πλούτο  των σπάνιων φωτογραφιών, για τις  οποίες  μόχθησε  να  ανακαλύψει καταθέτοντας  και  αρκετές  οικονομικές  αποζημιώσεις, αποτυπώνονται  η πολιτική, η οικονομική, η πολιτιστική  ζωή  της πόλης  και  του  τόπου μας και η  ιστορία  του  για το  χρονικό  διάστημα  στο οποίο  αναφέρεται.

Το βιβλίο  το  διακρίνει η καλαισθησία, η  σεμνότητα, το μέτρο  και είναι  πράγματι  κληρονομιά  και παρακαταθήκη  στις επόμενες  γενεές.

Αλλά  και σε μας  που ζούμε  τούτον  το χρόνο  σ΄ αυτήν τη πόλη  είναι μια  πλούσια  ιστορική  εμπειρία , είναι ένα  ιστορικό  φως, που φώτισε  και    θα φωτίζει, αυτά που ο  χρόνος  άφησε  πίσω του, αυτά  που  κληρονομήσαμε  και δεν γνωρίζουμε.

Στο βιβλίο  του ακόμη  περνάει  εκτός  των άλλων  και μηνύματα  του σημαντικού ρόλου, που  διαδραμάτισε  η Λαμία  και η περιοχή  μας  γενικώτερα   στη  δημιουργία του νεοσύστατου  Ελληνικού κράτους  αλλά  και  στην εξέλιξη αυτού.

 Στη  λαμπρή  πανηγυρική  στο  Δημοτικό θέατρο  της  πόλης μας    παρουσίαση του βιβλίου, ετιμήθη  και ο συγγραφέας  αλλά και το πνευματικό του  τούτο πόνημα  δέχτηκε  ομοβροντίες  επαίνων και σπανίων  για βιβλιοπαρουσίαση χαρακτηρισμών.

Δεν θα  αναφερθώ  στην  όλη λαμπρή  τελετή  της  βιβλιοπαρουσίασης  διότι  τούτο  έπραξε  εκτενώς  η εφημερίδα  ο ΛΑΜΙΑΚΟΣ  ΤΥΠΟΣ  στην  οποία  και  ο Νίκος  αρθρογραφεί  και καταθέτει  πάντα  τις  υψηλές  του πνευματικές  ενατενίσεις.

Για την όλη προσφορά  του στην πόλη  και  γι΄  αυτά που αφήνει  στο  ιστορικό γίγνεσθαι  αυτής  πρέπει  κάποια στιγμή  να τιμηθεί  ιδιαίτερα   και να του αποδοθούν  έτι περαιτέρω  τιμητικές   διακρίσεις και γιατί όχι  να  ανακηρυχθεί  ευεργέτης  αυτής.

Ο  γράφων  συγχαίρει  από βάθους  καρδιάς  το  φίλο  Νίκο Δαβανέλλο, του εύχεται  τα βέλτιστα, πάντα  να τον συνοδεύει  η σωματική  και πνευματική  υγεία, ώστε να  συνεχίσει  το ανεπανάληπτο  πνευματικό  του οδοιπορικό, που  τόσο προσφέρει  στον  τόπο  μας και  στην ιστορία  αυτού.

• Ο  συνεργάτης  του  ΛΑΜΙΑΚΟΥ ΤΥΠΟΥ  και   φίλος, ο  Φοίβος

 Ιωσήφ  σε άρθρο  του  προ   ημερών στην εφημερίδα  σχολίασε  με το δικό  του  τρόπο  ως  πάντα  το πράττει, το φεστιβάλ  και τα τραγούδια  της  Eurovision  και  τόνισε, ότι το λιγότερο  ήταν απαράδεκτα  και στερούνταν  κάθε  νοήματος  και κάθε μελωδίας.

Η  στήλη  όχι μόνο  θα  συμφωνήσει με το  Φοίβο, αλλά και  θα του  απονείμει και  τα  συγχαρητήρια  της γι΄ αυτά  που έγραψε  και σχολίασε. Ο γράφων  θα αποφύγει    δικούς του  σχολιασμούς  , αλλά  θα  ταυτιστεί  απόλυτα  με αυτά  που καταθέτει  ο αρθρογράφος.

Χαρακτήρισε  και  δικαιολογημένα  τραγική  τη  Eurovision  και  τόνισε  σκωπτικά  ότι κανένα  τραγούδι  της  δεν θα  ξεπεράσει  σε  χρόνο  τους  δυο μήνες  και πέντε… δευτερόλεπτα.

Ο γράφων  θα προτιμούσε  να  διαγραφεί ο χρόνος   2 μήνες  και να μείνουν τα  5  δευτερόλεπτα.

Πραγματικά, τραγούδια  μαϊμούδων και  λιαν κακώς  πήρε μέρος  και η πατρίδα  μας  σ΄ αυτό  το  διαγωνισμό.

Τα ελληνικά  τραγούδια  στην  πλειονότητά  τους  έχουν μελωδία, έχουν   ρομαντισμό  έχουν κάποιο  νόημα,  μιλούν  για αγάπη, για το  θείο έρωτα για  τα καλά και  γιατί  όχι  και τα κακά  της  ζωής .

Τραγουδιούνται  μέσα  στο χρόνο, μας  ενθουσιάζουν, μας  τέρπουν, μας  διδάσκουν ,μας γεμίζουν  αναμνήσεις  , μας…., μας…, και  είναι  σίγουρο  πως  αντέχουν  στη φθορά του  χρόνου.

Αυτά  που  τραγουδούσαν  οι γελοίοι  κλόουν  σ΄ αυτό  το  φεστιβάλ, τι έλεγαν; τι εννοούσαν;  που  απευθύνονταν;

Ναι  Φοίβο  η Eurovision  δείχνει  ξεδιάντροπα  το δρόμο  της  πολιτιστικής  κατάρρευσης  και την εικόνα    των πολέμων που έρχονται, αλαλάζοντας  τραγουδάκια  της πλάκας  και της  ντροπής.

Συνέλληλες όλου του  κόσμου  είμαστε  υπεύθυνοι  σαν  ηγήτορες  του πνεύματος  και του  παγκοσμίου  πολιτισμού  για την αηδία  αυτού του  Φεστιβάλ   για τις  αηδίες  που  εκεί  ακούστηκαν  και ντροπιάζουν  όχι μόνο εμάς  , αλλά και το παγκόσμιο  πνευματικό  γίγνεσθαι.

Και θα  κλείσει  τούτη  η    τοποθέτησή  μου  λέγοντας    προς τους  σοφούς  αυτούς  διοργανωτές.

Αιδώς  Αργείοι.

• Ανήκουν  συγχαρητήρια στο  Δήμαρχο  κ Καραϊσκο  και  σ΄ όλο

το  δημοτικό  Συμβούλιο  για την  απόφασή  τους  να τιμήσουν  τον πρώην Δήμαρχο  Λαμίας  Λάμπρο Παπαδήμα  δίνοντας  το όνομά του  στην  περικαλή  αίθουσα  του Δημοτικού  Συμβουλίου,  για την  προσφορά  του στην πόλη, αλλά και  στον τόπο μας  γενικώτερα.

Δίκαια ο  κ. Καραϊσκος  είπε: « Ο  Λάμπρος  Παπαδήμας  δε ήταν  απλά Δήμαρχος, αλλά  είναι σύμβολο  για την πόλη  της Λαμίας, την αυτοδιοίκηση  και του τόπου μας θα   πρόσθετε  ο γράφων».

Η στήλη  δεν θα  επαναλάβει  επαίνους  και ύμνους  στον εκλιπόντα. Ειπώθηκαν  τόσα  πολλά   για την    προσωπικότητα  του  τιμώμενου  για την προσφορά  του  σε όλους  τους τομείς  που του ανατέθηκαν  γι΄ αυτά  που κληροδότησε  και ευεργέτησε  τον τόπο  του, από όλες  τις παρατάξεις  και  δημοσιεύτηκαν  στο ΛΑΜΙΑΚΟ ΤΥΠΟ, ώστε  μια  επανάληψη  αυτών  δεν   θα  ωφελούσε  και ίσως  ήταν κουραστική.

Ο γράφων  συνοδοιπόρησε  στα μαθητικά  χρόνια μαζί του, σε  δύσκολες  εποχές  και μάλιστα  τότε ,  που  όλα τα  μάστιζε  η φτώχεια  και η  ανέχεια  , όπως  και  μας  τα  σχολιαρόπαιδα.

Ο  Λάμπρος  καταγόταν  από λιαν  εύπορη  για την    εποχή  εκείνη  οικογένεια. Λίγες ήταν  στην πόλη  αυτές  οι οικογένειες  και ξεχώριζαν  χτυπητά.

Ο  γράφων  θα το  καταθέσει  με πίκρα  ότι οι  περισσότεροι  συμμαθητές  που  προέρχονταν  από    τις τότε  εύπορες  οικογένειες, οι πιο πολλές  από τις  οποίες  χάθηκαν  ή  καταποντίστηκαν  από  προσώπου    της γης  , κρατούσαν  τις  διαχωριστικές  γραμμές  διατηρώντας  αποστάσεις  από τους άλλους  συμμαθητές  τους.

Απεναντίας  ο Λάμπρος  Παπαδήμας, αμούστακο  παιδί  τότε, αγκάλιασε  όλους  τους συμμαθητές  του,   διατηρούσε  φιλία  με όλους  και δεν  ξεχώριζε  κανένα.  Ίσος με όλους, αγκαλιά  με όλους.

Γι΄ αυτό  αργότερα  το μεγάλο  ποσοστό  των  συμμαθητών  τον τιμούσε  και τον  βοήθησε  στις  πολιτικές  του επιδιώξεις.

Τα  λίγα αυτά  λόγια της στήλης, ας  είναι   κατάθεση  ψυχής  στη μνήμη του και ο Θεός  να τον αναπαύσει  εν ειρήνη.

• Και μ΄ αυτές  τις επισημάνσεις  ας  κλείσουμε  και τη σημερινή

 στήλη, ελπίζοντας  ότι κάποιους  αναγνώστες  θα ευχαριστήσει, κάποιους  θα προβληματίσει  σε κάποιους  θα  προκαλέσει  ενδιαφέρον.