“Τα μολυβένια στρατιωτάκια” (Άρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)

Άρχισαν τα όργανα και στη Νέα Δημοκρατία. Μπορεί να έπιασαν ήδη δουλειά αυλικοί του συστήματος εξουσίας και να προσπαθούν με διάφορους χαρακτηρισμούς να υποβαθμίσουν και να απαξιώσουν τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος που τόλμησαν να κάνουν ερωτήσεις ζητώντας από τους αρμόδιους υπουργούς της κυβέρνησης απαντήσεις για συγκεκριμένα θέματα καθημερινότητας των πολιτών, αλλά εκείνο που δεν έχουν αντιληφθει στο Μαξίμου είναι ότι οι βουλευτές μεταφέρουν στα υπουργικά γραφεία προβληματισμούς της κοινωνίας.  

Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε από ποιά ιδιοτελή κίνητρα ελαύνονται οι ερωτώντες βουλευτές και αποφάσισαν να κάνουν δύσκολη τη ζωή των υπουργών.

Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, για παράδειγμα, αν ο λόγος που ο κ. Σαλμάς κατήγγειλε μια φάμπρικα απευθείας αναθέσεων στα κυλικεία των μουσείων, των Θεάτρων και των αρχαιολογικών χώρων, είναι γιατί δεν του έδωσε κάποιο υπουργείο ο πρωθυπουργός.

Και δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν 10 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας κατεθεσαν ερώτηση για τα κόκκινα δάνεια επειδή είναι “Καραμανλικοί” και “Σαμαρικοί” και αισθάνονται “ξένο σώμα” σε αυτή τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Αυτά είναι προβλήματα και πονοκέφαλοι που απασχολούν τα εσωτερικά της Νέας Δημοκρατίας και δεν αφορούν κανέναν πολίτη.

Εμείς αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι “ο ρόλος των βουλευτών είναι να κάνουν ερωτήσεις στη Βουλή και να περιμένουν να πάρουν απαντήσεις από τους αρμόδιους υπουργούς ασκώντας “τον τον θεσμικό τους ρόλο και τον κοινοβουλευτικό έλεγχο”, όπως φρόντισε να μας ενημερώσει από την πρώτη στιγμή ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης και γιατί αυτόν κλήθηκαν να υπηρετήσουν ως αντιπρόσωποι του έθνους με την εκλογή τους θα συμπληρώναμε εμείς.

Τώρα το πώς ξαφνικά περάσαμε από το αυτός είναι ο ρόλος των βουλευτών, στη διαγραφή Σαλμά, μόνο ο περισπούδαστος κυβερνητικός εκπρόσωπος μπορεί να μας το εξηγήσει. Άλλωστε η δουλειά του είναι να μας λέει τι συμβαίνει και όταν δεν συμβαίνει, να μας εξηγεί γιατί δεν συνέβη !

Φυσικά δεν ζούμε στην κοινοβουλευτική Βρετανία για να αλλάζουμε τα φώτα με την κριτική στους πρωθυπουργούς, αλλά στην Ελλάδα της κομματικής πειθαρχίας, όπου οι βουλευτές υπάρχουν χάριν των κομμάτων τους και κατα συνέπεια οφείλουν απεριόριστη υπακοή στις εντολές του αρχηγού - ηγεμόνα και γι’ αυτό δεν πρέπει να έχουμε τέτοιες απαιτήσεις από τους βουλευτές.

Ο μοναδικός ρόλος που έχουν είναι η απεριόριστη ελευθερία - κατά την αντίληψη φυσικά πολλών κυβερνητικών - να παριστάνουν τα “μολυβένια στρατιωτάκια” ψηφίζοντας νόμους στη Βουλή που προετοιμάζονται απο τη δημόσια διοίκηση και την εκτελεστική εξουσία, έστω κι αν οι πλάκες του Συντάγματος κάνουν λόγο για διάκριση εξουσιών.

Αν οι βουλευτές ενός κόμματος ήταν ελεύθεροι να έχουν διαφορετικές απόψεις και να επικρίνουν την κυβέρνηση αυτό θα δημιουργούσε πρόβλημα στην ενότητα του κόμματος, είναι ένα από τα επιχειρήματα που επιστρατεύονται σε περιπτώσεις διαγραφών. Κατά το λαϊκώς λεγόμενο “όλοι μαζί ανεβήκαμε στην εξουσία, όλοι μαζί θα πέσουμε απο αυτή”.

Το ζήτημα όμως που απασχολεί την κοινωνία, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους αγρότες, τους δανειολήπτες, τους καταναλωτές που πληρώνουν πανάκριβα την ενεργειακή και στεγαστική κρίση, δεν είναι αν η κυβέρνηση η εκάστοτε κυβέρνηση “θα πέσει ενωμένη”, αλλά αν θα βρεί λύσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζει.

Διότι αν αληθεύει η καταγγελία Σαλμά, ότι το 72% των συμβάσεων του δημοσίου είναι απευθείας αναθέσεις, σημαίνει ότι δεν λειτουργεί ο ανταγωνισμός στην αγορά.

Αν αληθεύει ότι πληρώνουμε ακριβότερα τα τρόφιμα στη χώρα με τους μικρότερους μισθούς, σημαίνει ότι τα μέτρα κατά της ακρίβειας απέτυχαν.
Αν αληθεύει ότι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις δεν τολμούν να περάσουν ούτε κάν έξω από τις τράπεζες λόγω απαγορευτικών επιτοκίων δανεισμού, τότε σημαίνει ότι το οικονομικό θαύμα που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση αφορά τους λίγους και όχι τους πολλούς.

Αν αληθεύει ότι τα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης εξαντλούνται στο λεκανοπέδιο της Αττικής, τότε σημαίνει ότι η φτωχοποίηση της ελληνικής Περιφέρειας ειναι μια μεγάλη απειλή.

Γι’ αυτό ας προβληματιστεί περισσότερο η κυβέρνηση με τα αποτελέσματα της πολιτικής της και ας εγκαταλείψει την αλαζονική αυταρέσκεια που τη διακρίνει ότι τα κάνει όλα καλά.

Χρήστος Αλεξανδρής

Δημοσιογράφος