ΤΑΞΙΔΙΑ ΟΝΕΙΡΟΥ
Γράφει η
Γιώτα Τριανταφύλλου
Νάρκισσος καθρέφτης
παίρνει το τιμόνι
στο αλλοπρόσαλλο ταξίδι
της ζωής μου.
Μικρός θάνατος τούτη η συντροφιά.
Όνειρο τρομαγμένο
στήνει χαρές με δύναμη
που πλάθει λύπες.
Κι εγώ σε έργο από καιρό
παιγμένο, θεατής!
Πρωταγωνιστές ραβδοσκόποι, ανασύρουν
κομμάτια από παζλ ξεχασμένα με ρίζες στο χρόνο.
Συναισθήματα, μορφές, ήχοι
ιδέες, εικόνες, κοντοστέκονται η μία κοντά στη άλλη.
Απαιτούν σαν μωρά, που αχόρταγα θηλάζουν στης μάνας το στήθος!
Κορίτσι που έχει το κλάμα δεμένο σε πόρτα κουζίνας.
Αγόρι που θέλει να λύσει το κλάμα, συντροφιά με ορχήστρα από μεσημέρια, περιμένουν το βράδυ.
Θρυμματισμένα κομμάτια κουμπαρά, φτιαγμένα από πηλό, ζωγραφισμένα, αντανακλούν στον νάρκισσο καθρέφτη.
Σε σπάω καθρέφτη!
Παίρνω το κορίτσι από το χέρι, βοηθώ το αγόρι να λύσει το κλάμα.
Θα ταξιδέψουμε τρεις μας στο όνειρο.
Σαν κοχύλια θα μαζέψουμε τα ξεχασμένα κομμάτια μας, θα ψάξουμε και γι' αυτά που πετάξαμε.
Δικό μας πάλι το όνειρο.
Ελεύθερο το κλάμα, χαρίζει τα δάκρυά του.
Ξαναπλάσαμε τα κομμάτια του με πηλό.
Καινούργιος κουμπαράς!
Έτοιμος πάλι, σώζει τις αναμνήσεις μας.
Σαν στερνοπαίδι που διαλέγει να μείνει κοντά μας!
