Τη νύφη την πληρώνουν όλοι οι φορολογούμενοι!

Γράφει ο Χρήστος Αλεξανδρής

Τα οικονομικά για τη διάσωση της ΛΑΡΚΟ που εφαρμόστηκαν απ’ όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων ανεξαρτήτως πολιτικού και κομματικού χρωματισμού είναι το τέλειο αντιπαράδειγμα για το τι δεν πρέπει να κάνουν οι πολιτικοί ιθύνοντες αν θέλουν να βοηθήσουν και να στηρίξουν πραγματικά την εθνική τους οικονομία,τις επιχειρήσεις δημόσιες και ιδιωτικές για να ανταποκριθούν σε δύσκολους οικονομικούς καιρούς.
Η ΛΑΡΚΟ για όλες τις κυβερνήσεις την τελευταία δεκαετία ήταν μεγάλος μπελάς καθώς εσφαλμένες οικονομικές πολιτικές κρατικού παρεμβατισμού, κατάφεραν να συσσωρεύσουν χρέη που έκαναν αδύνατη τη λειτουργία της κρατικής βιομηχανίας χωρίς να εφαρμοστεί ένα γενναίο, τολμηρό και απαλλαγμένο από ιδεοληψίες, σχέδιο εξυγίανσης και εκσυγχρονισμού.
Ο λόγος που αυτό δεν ευοδώθηκε ποτέ μέχρι σήμερα ήταν γιατί όσοι είχαν την ευθύνη των αποφάσεων το μόνο που δεν έκαναν ήταν να παίρνουν αποφάσεις φοβούμενοι προφανώς το πολιτικό κόστος. Με τις επιλογές τους δημιούργησαν ένα τερατώδες πρόβλημα και αναπόφευκτα σήμερα το κόστος για την επίλυση του είναι πολύ μεγαλύτερο από το αν οι πολιτικές διάσωσης της ΛΑΡΚΟ είχαν εφαρμοστεί πολύ νωρίτερα.
Από τη στιγμή όμως που δημιουργείται η ακλόνητη πεποίθηση ότι καμία κυβέρνηση σοσιαλιστική ή φιλελεύθερη δεν θα αφήσει την επιχείρηση να καταστραφεί και τους εργαζόμενους χωρίς δουλειά και μισθό, τότε δεν έχεις την αίσθηση του επείγοντος, δεν νιώθεις δηλαδή ότι πρέπει να πάρεις γρήγορες αποφάσεις γιατί ο χρόνος τελειώνει και αφήνεις το πρόβλημα να κακοφορμίζει και να διογκώνεται.
Όταν πιστεύεις ακράδαντα ότι τη νύφη για τις δικές σου άστοχες διασώσεις μιας κρατικής βιομηχανίας από τη χρεοκοπία θα τις πληρώσει ο κρατικός προϋπολογισμός, δηλαδή όλοι οι φορολογούμενοι, τότε αυτό που ουσιαστικά κάνεις είναι να φορτώνεις με χρέη μια οικονομία, να στερείς πολύτιμους πόρους από άλλες εταιρείες που θα μπορούσαν να είναι ανταγωνιστικές στον κλάδο τους, να χρεώνεις τους λογαριασμούς και άλλων εταιρειών δημόσιων και ιδιωτικών, δηλαδή με άλλα λόγια να κοινωνικοποιείς τις ζημιές.
Αυτό συνέβη στην υπόθεση της ΛΑΡΚΟ και τεράστιες είναι οι πολιτικές ευθύνες όλων των κυβερνήσεων αλλά και όλων των τεχνοκρατών που διορίζονταν στη ΛΑΡΚΟ με παχυλούς μισθούς, επιφορτισμένοι με το έργο της εξυγίανσης, αλλά ουσιαστικά αυτό που γίνονταν στην πράξη και όχι στη θεωρία, ήταν να μετακυλίουν συνεχώς τα οικονομικά βάρη στις πλάτες όλων των φορολογούμενων πολιτών.
Για παράδειγμα, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές της ΛΑΡΚΟ, όπως μας ενημερώνει ο υπουργός Υποδομών Χρήστος Σταϊκούρας, προς προμηθευτές, εργολάβους, τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία και άλλους άγγιζαν τα 500 εκατ. ευρώ, ενώ από το 2020 η μισθοδοσία των εργαζομένων καλύπτεται από το Δημόσιο, αν και το εργοστάσιο και τα μεταλλεία βρίσκονται απλώς σε διαδικασία συντήρησης και φύλαξης, με δαπάνη που έχει ξεπεράσει μέχρι στιγμής τα 100 εκατ. ευρώ.
Αποτέλεσμα όλα αυτά τα χρόνια οι κυβερνήσεις καθυστερούσαν να πάρουν αποφάσεις και το μόνο που έκαναν ήταν να σπρώχνουν τη λύση του προβλήματος σε μελλοντικούς χρόνους. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, οι συνδικαλιστές, τα σωματεία εργαζομένων και όλοι οι τοπικοί φορείς αγωνίζονταν για τη διάσωση της ΛΑΡΚΟ, οργανώνοντας και συμμετέχοντας σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις, συγκεντρώσεις και πορείες διαμαρτυρίας και μεγάλα συλλαλητήρια στην Περιφέρεια και στην Αθήνα.
Αυτό που καταφέραμε όμως ήταν απλά το πρόβλημα να διογκωθεί. Διότι οι νόμοι της οικονομίας είναι αμείλικτοι και καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να τους αγνοήσει με θυμιατά και λιβανιστήρια! Μεταπολιτευτικά στην Ελλάδα η μοναδική βιομηχανία που ήταν ανθηρή, ήταν η βιομηχανία των διαδηλώσεων και των συλλαλητηρίων.
Δυστυχώς όμως αντί να μετριάσουν τα οικονομικά προβλήματα, αυτά ξέφυγαν από κάθε διαχειριστικό έλεγχο, με αποτέλεσμα μαζί με τα ξερά να καούν και τα χλωρά με την οικονομική πυρκαγιά που ξέσπασε τη δεκαετία της κρίσης και των μνημονίων.
Άραγε το σκληρό μάθημα της οικονομίας δεν μας έχει διδάξει τίποτα;
Χρήστος Αλεξανδρής