Στα 60χρονα της «Συνθήκης της Ρώμης», πολλά είναι τα σύννεφα πάνω από την ΕΕ

Με την επικείμενη 60η επέτειο της υπογραφής, από έξι ευρωπαϊκές χώρες, της αποκαλούμενης «Συνθήκης της Ρώμης» στις 25 Μαρτίου του 1957, με την οποία ιδρυόταν η τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, προβάλλει εύλογα το ερώτημα ως προς το εάν το εγχείρημα -που εδώ και πολλά χρόνια φέρει πλέον το όνομα «Ευρωπαϊκή Ένωση»- με στόχο την παγίωση μίας καθόλα Ενωμένης Ευρώπης, υποτίθεται των λαών, συνιστά, ή όχι, μία «ιστορία επιτυχίας».
 
Διότι σήμερα, 60 χρόνια μετά, μπορεί οι πολίτες των μελών του εγχειρήματος -που από τις αρχικά έξι χώρες του, περιλαμβάνει σήμερα 28 (και σύντομα 27, καθότι η έξοδος της Βρετανίας είναι δεδομένη)- να βρίσκονται σε σχετικά καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και ειρήνης από τότε, ωστόσο το όραμα εκείνης της Ενωμένης Ευρώπης κινδυνεύει τώρα όσο ποτέ.
 
Διότι σήμερα, αναδεικνύεται πλέον, σε πολλές εκφάνσεις της, η ανισότητα μεταξύ των λαών των χωρών-μελών, μαζί με την αναβίωση και άνδρωση του εθνικισμού και της αλαζονείας που πάντα υπήρξαν διχαστικές στην ιστορία της Ευρώπης, και που τα τελευταία χρόνια είναι έκδηλες, κυρίως σε εκείνες τις νεόκοπες χώρες-μέλη που αντί της υποστήριξης στη Διαδικασία Ολοκλήρωσης, ευαγγελίζονται μία δήθεν «ρεαλιστική προσέγγιση» και στενότερους δεσμούς τους με υπερατλαντικούς εταίρους.

Η προσφυγική κρίση κατέδειξε σε όλο το μεγαλείο της την έλλειψη αλληλεγγύης μεταξύ των χωρών του εγχειρήματος, για πρώτη φορά στα 60 χρόνια του μία χώρα-μέλος το εγκαταλείπει, και από την άλλη, η προωθούμενη Ευρώπη των διαφορετικών ταχυτήτων καταδεικνύει την αποτυχία για την «ολοένα και βαθύτερη ένωση των λαών και για τη συνεχή βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας» που διακήρυτταν στη Συνθήκη της Ρώμης οι ηγέτες των έξι ιδρυτικών μελών.
 
Σχεδόν δύο χρόνια από το ξέσπασμα της προσφυγικής κρίσης, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή καταγράφει την πλήρη αποτυχία της στην προτεινόμενη από την ίδια ποσόστωση στην κατανομή των προσφύγων, που αντί των 160.000 προσφύγων όπως προβλέπονταν στη σχετική απόφασή της, κατανεμήθηκαν μόλις 12.000, με μία σειρά χωρών να την έχουν παραβιάσει κατάφωρα χωρίς η ίδια η Επιτροπή να είναι σε θέση, ή να μην θέλει, να αντιδράσει.
 
Αντί αυτού προσφεύγει στον αμφιλεγόμενο Κανονισμό του Δουβλίνου και ετοιμάζεται να «φορτώσει», ήδη από αυτό τον μήνα, τον Μάρτιο, τις επαναπροωθήσεις στην ήδη ιδιαίτερα πληττόμενη από την προσφυγική- αλλά και από τη δραματική οικονομική, κρίση Ελλάδα, που αγωνίζεται να προσφέρει μία αξιοπρεπή φροντίδα στους δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες, και αυτό υπό την επαπειλούμενη από την Άγκυρα καταγγελία της συμφωνίας ΕΕ- Τουρκίας.
 
Την ίδια στιγμή, ακόμη και οι σημερινοί «μεγάλοι» του εγχειρήματος εξακολουθούν να αγνοούν πλήρως τις επιπτώσεις και συνέπειες, πολιτικά και οικονομικά, της εξόδου της Βρετανίας, που δεν αποκλείεται να δρομολογεί μία δραματική εξέλιξη, κατά την οποία χώρες εκτός ΕΕ, όπως εκείνες των Δυτικών Βαλκανίων, δεν θα κτυπούν πλέον την πόρτα της ζητώντας την ένταξή τους στο εγχείρημα, αλλά τουναντίον, χώρες- ήδη μέλη θα προσέρχονται για να υποβάλουν αίτηση αποχώρησής τους.
 
Από την άλλη πάλι, ενώ μέχρι πρόσφατα η Ολοκλήρωση και η Ενοποίηση θεωρούνταν «ιερές» από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, τώρα φαίνεται πως κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος η ιδέα μίας Ένωσης των περισσοτέρων ταχυτήτων, που στο παρελθόν αποκλείονταν κατηγορηματικά, αλλά σήμερα φέρεται να αποτελεί δήθεν τον μοναδικό δρόμο τουλάχιστον για να μην διαλυθεί η Ένωση εξαιτίας των αυξανόμενων προβλημάτων και διαφορών στην εξέλιξη των επί μέρους χωρών.

Τα πολλά σύννεφα πάνω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, 60 χρόνια από τη «Συνθήκη της Ρώμης», φαίνεται να πυκνώνουν περισσότερο με μία φάση ανασφάλειας ενόψει της ενδεχόμενης επικράτησης στις επικείμενες εκλογές στην Ολλανδία και στη Γαλλία, της ακροδεξιάς, της οποίας οι επικεφαλής υποψήφιοι, ο Γκερντ Βίλντερς και η Μαρίν Λεπέν, όχι μόνον δεν είναι φίλοι του ευρωπαϊκού εγχειρήματος, αλλά ηγούνται των αντιπάλων του, και μετά από μία νίκη τους θα δρομολογούσαν δημοψηφίσματα για έξοδο των χωρών τους από την ΕΕ, γεγονός που θα ήταν ίσως το τελικό πλέον βήμα για την οριστική αποτυχία του εγχειρήματος της 25ης Μαρτίου του 1957 και για την τελική ακύρωση της «Συνθήκης της Ρώμης».  


(ΑΠΕ)