Το ποίημα του Σαββάτου - Άνθη της γραφής : ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Ανθολόγηση Mαρία Σκουρολιάκου

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ (1922-1988)

Ποιητής της συλλογικής έκφρασης και του ατομικού υπαρξισμού. Ένας από τους σπουδαιότερους  Έλληνες ποιητές. Ύμνησε την αγάπη, τον έρωτα και τις αξίες του ανθρώπου. Το σημαντικότερο στοιχείο της ποίησής του είναι  το όραμα και η πίστη για έναν καλύτερο κόσμο, με ισότητα και με σεβασμό στον συνάνθρωπο. Περιέγραψε  με αμεσότητα και ρεαλισμό το σκηνικό της εποχής, εξορίστηκε, το έργο του λογοκρίθηκε,  κατασχέθηκε  και έγινε αιτία να δικαστεί. για να Αθωώθηκε πανηγυρικά(1955) υπερασπιζόμενος την ουσία της τέχνης του. Χαρακτηρίστηκε επίσης ως ο ποιητής του έρωτα, καθώς πολλά του ποιήματα αποτυπώνουν με τέτοιο τρόπο την παρουσία ή τη νοσταλγία του έρωτα, που ο καθένας διαβάζοντάς τα, αισθάνεται πως γράφτηκαν γι’ αυτόν. Λόγια ανεξίτηλα όπως και τα άλλα του ποιήματα, τα κοινωνικά, που ύμνησαν τις φτωχογειτονιές μετά τον πόλεμο, σ’ ένα τοπίο αδικαίωτων θυσιών και εφιαλτικής μνήμης.
Η ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη, είναι πολυδιάστατη κι έχει ένα σημαντικό γνώρισμα. Διαβάζεται από τη νέα γενιά περισσότερο από κάθε άλλον ποιητή. Τα ποιήματά του, κατάφεραν να υπερβούν την ιστορική αφετηρία τους και να μιλήσουν σε επόμενες εποχές.  Πολλά έγιναν εξαιρετικά τραγούδια που συγκινούν διαχρονικά. Ο Λειβαδίτης μέσω της ποίησης εξέφρασε πράγματα που οι άλλοι δεν έβλεπαν  “Κι η ποίηση είναι σαν να ανεβαίνεις μια φανταστική σκάλα για να κόψεις ένα ρόδο αληθινό”(Λειβαδίτης 1997, 34).
Από έργο σε έργο του, σ’ αυτή τη σκάλα ανεβαίνοντας, βιώνει και καταγράφει τη βαθιά του εντρύφηση σε φιλοσοφικά ζητήματα της ύπαρξης και του προορισμού της. «Κύριε, συγκατοικούμε αιώνες μες στην ίδια κάμαρα, αλλά δεν μπορώ να δω το πρόσωπό σου. Όμως σ’ ακούω κάποτε να περπατάς βαρύς μέσα στις λέξεις μου,..» Για να συνεχίσει με τη διάσταση του πεπρωμένου, την επιστροφή στην παιδικά ηλικία, καταφύγιο και λύση αναζητώντας, για κάθε ήττα.
Ο Λειβαδίτης επιδιώκει σ’ όλο του το έργο να σώσει το νόημα, κινδυνεύοντας. Όπως όλοι όσοι αγωνιούν για κάθε ευτελή πραγματικότητα,  όπου φευ, μάσκες ορατές και αόρατες καθορίζουν την πορεία του κόσμου  Απομένει, με άγρυπνα τα μάτια του νου και της ψυχής, να παλέψουν να διασώσουν εντός τους, τον Θεό και τον άνθρωπο!
Μαρία Σκουρολιάκου   



«Αλλά τα βράδια»
Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφάλαιο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!
Βέβαια αγάπησε
τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα
Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μίαν ομπρέλα
πάνω απ’ το δέντρο που βρέχεται
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!
Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθάνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα
Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!
Καθώς μένω στο δωμάτιό μου,
μου ‘ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δύο,
κι αν κάποτε μ’ άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!
Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ’ ένα άστρο ή μ’ ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών
Δώσ’ μου το χέρι σου…
Δώσ’ μου το χέρι σου
                       
Τάσος Λειβαδίτης
(Ποιήματα (1950-1978)



Βιογραφικό: Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 20 Απριλίου 1922. Στην ποίηση εμφανίστηκε  το 1952 με δύο εκτενή ποιήματα που τον έκαναν αμέσως γνωστό, τα «Μάχη στην άκρη της νύχτας» και «Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας». Το 1953, κέρδισε το πρώτο βραβείο ποίησης στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ νεολαίας στη Βαρσοβία με το ποίημα «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου». Aκολούθησαν οι συλλογές: Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο (1956), Οι τελευταίοι (1966), Νυκτερινός επισκέπτης (1972) και άλλες. Έγραψε είκοσι τρείς ποιητικές συλλογές και ένα πεζογράφημα. Ο Τάσος Λειβαδίτης τιμήθηκε με το Α’ και Β΄ κρατικό βραβείο ποίησης για τις συλλογές του Βιολί με μονόχειρα (1976) και Εγχειρίδιο Ευθανασίας (1979).  
Έφυγε από την ζωή, στις 30 του Οκτώβρη 1988.