Τι (τις) πταίει; Ή στραβός είν΄ ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε

Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται περίτρανα πόσο “σοφός” είναι ο λαός, γιατί για κάθε περίσταση έχει και μία παροιμία - Και αυτή τη φορά - η παροιμία ισχύει πέρα για πέρα. Γιατί ΚΑΙ Στραβός είναι ο γιαλός, αλλά KAI Στραβά αρμενίζουμε, κι αυτό γιατί ενώ όλοι μας βλέπουμε, ακούμε, καταλαβαίνουμε ότι τίποτα στο σύστημα υγείας δεν πάει καλά, κανένας μας δεν αντιδράει (ή για να είμαι δίκαιη κάποιοι τόλμησαν να... τα πούνε λίγο “χύμα” αλλά μέχρι εκεί).

Εδώ πρέπει να πω ποια είμαι και γιατί αποφάσισα να προχωρήσω σ΄ αυτή τη διαμαρτυρία - καταγγελία.

Ονομάζομαι Οικονόμου Μαγδαληνή, κάτοικος Λαμίας. Τώρα στο προκείμενο:

Λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα, αρρώστησε ο εγγονός του αδερφού μου, (ντροπή του, γιατί γιορτές και αργίες δεν... αρρωσταίνει ο κόσμος...)

Η μητέρα του αφού συνεννοήθηκε με την παιδίατρό του, ώρα 2 π.μ., πήγε στο Νοσοκομείο Λαμίας.

Το κοιτάξανε το παιδί, το εξετάσανε, (το παιδί πήγε με πόνο στο στήθος και 39-40 πυρετό), και αποφάνθηκαν ότι ήταν στο τσακ για πνευμονία.

Όπως είπα πήγαν στο Νοσοκομείο μετά τα μεσάνυχτα (2 π.μ.), όταν ξημέρωσε και αφού του χορήγησαν ότι χρειαζόταν, λογικά έπρεπε ή να γίνει εισαγωγή ή να συνεχίσει τη θεραπεία του στο σπίτι τους.

Αντ΄ αυτού η παιδίατρος που το εξέτασε, είπε στη μητέρα του ότι επειδή έχει υπ΄ ευθύνη της πολλά μωρά, δεν προλαβαίνει και δεν μπορεί να κρατήσει το παιδί στο Νοσοκομείο γι΄ αυτό να πάνε στο Νοσοκομείο Παίδων στην Αθήνα.

Δε χρειάζεται να αναφέρω πως ένιωσε εκείνη, απλά θα πω ότι θέλοντας και μη έκανε ότι της είπαν.

Εδώ θα ήθελα να κάνω για λίγο το δικηγόρο του διαβόλου και να πω (με κάθε επιφύλαξη) ότι η παιδίατρος μπορεί (μπορεί λέω) να είχε δίκιο. Τι να κάνει ένας γιατρός μόνος του σε μια ολόκληρη Παιδιατρική μονάδα του Νοσοκομείου;

Εδώ έρχεται η πρώτη μου “καταγγελία”...

Που είναι το σύγχρονο Νοσοκομείο Λαμίας, όταν δεν έχει γιατρούς, νοσηλευτές, ειδικότητες γιατρών κλπ.;

Κρίμα το “καινούργιο” Νοσοκομείο (κτήριο) που καμαρώναμε όλοι οι Λαμιώτες όταν είχε γίνει...

Νοσοκομείο από μόνο του, δεν είναι το κτίσμα (όσο ωραίο και να είναι), αλλά οι γιατροί και το προσωπικό που το στελεχώνει.

Και να σκεφτεί κανείς ότι μερικοί νοσταλγούν το παλιό Νοσοκομείο (κτήριο), τουλάχιστον λένε ότι ήταν πιο εξοπλισμένο.

Επανέρχομαι όμως στην περιπέτεια του μικρού εγγονού.

Έφυγαν για Αθήνα, έφτασαν στο Νοσοκομείο Παίδων.

Το ξαναεξέτασαν, είδαν ότι έπρεπε να δουν, προχώρησαν στην θεραπεία που έπρεπε.

Σημειωτέον ότι η Παιδίατρος του Νοσοκομείου Παίδων είπε στην μητέρα του ότι ναι μεν πρόλαβαν (στο τσακ) την πνευμονία, αλλά ο πυρετός προέρχονταν απ΄ το αυτί (ωτίτιδα) και ότι δεν χρειαζόταν να τρέχουν στην Αθήνα, θα μπορούσαν κάλλιστα να το κρατήσουν στη Λαμία για τη θεραπεία του.

Και ξαναρωτάω εγώ, η αφελής, ΓΙΑΤΙ υπάρχει το Νοσοκομείο Λαμίας; για να μεταβιβάζει τους ασθενείς στα άλλα Νοσοκομεία; πότε στην Αθήνα, πότε στη Λάρισσα, πότε στην Άμφισσα;
(Όλα αυτά που λέω είναι πέρα για πέρα αληθινά γιατί είχαμε κι άλλο περιστατικό με την ίδια μητέρα του μικρού, αυτή τη φορά με την κόρη της, πριν από λίγα χρόνια την έστειλαν στη Λάρισσα για σκωληκοειδίτιδα).

Και επαναλαμβάνω εγώ, η αφελής και ερωτώ, είναι Νοσοκομείο το Νοσοκομείο Λαμίας ή “γραφείο μεταβίβασης ασθενών” προς άλλους;

Το καλύτερο όμως το κράτησα για το τέλος.

Η θεραπεία του μικρού συνεχίστηκε για δέκα ημέρες, έμειναν μέσα και τα Χριστούγεννα.

Τα Χριστούγεννα λοιπόν ο αξιότιμος Υπουργός Υγείας κ. Άδωνις Γεωργιάδης, επισκέφτηκε το Νοσοκομείο Παίδων για να ευχηθεί και να δώσει δώρα στα παιδιά.

Όταν πέρασε απ΄ το δωμάτιο του μικρού μας, ρώτησε τη μητέρα του πως είναι.

Κι όταν εκείνη προσπάθησε να του πει ότι Χριστουγεννιάτικα ήταν μακριά απ΄ το άλλο της παιδί, γιατί το Νοσοκομείο Λαμίας δεν έχει Παιδιάτρους, τι νομίζετε ότι της απάντησε η “υπουργάρα μας”...

Καλά καλά, αλλά σήμερα δε λέμε τέτοια!!!...

Άκουσον... Άκουσον...

Συμπέρασμα λοιπόν είναι αυτό που είπα στην αρχή, γιορτές, αργίες... Δεν πρέπει να αρρωσταίνει ο κόσμος γιατί χαλάμε... Τη σούπα των μεγάλων...

Τι ή τις, πταίει αγαπητοί συμπολίτες για όλα αυτά, γιατί μη μου πει κανείς σας ότι δεν είχε κάποια παρόμοια περίπτωση με τη δική μας.

Θα κλείσω όπως άρχισα.

ΚΑΙ στραβός είναι ο γιαλός και θα παραμείνει στραβός, όσο εμείς στραβά αρμενίζουμε, που σημαίνει αν δεν κάνουμε κάτι όλοι μαζί (σήμερα εγώ, αύριο εσύ, μεθαύριο όλοι εμείς), γιατί μόνο αν διαμαρτυρηθούμε, φωνάξουμε, αντιδράσουμε όλοι, μπορεί να πετύχουμε κάτι... Κάτι... που όχι μόνο το δικαιούμαστε αλλά και το απαιτούμε... να έχουμε ένα σωστό και δίκαιο για τον πολίτη σύστημα υγείας.

Ευχαριστώ για την ανοχή σας
και την υπομονή σας

Μ. Οικονόμου

“Καλή Χρονιά”