ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ Αιμιλίου Ριζογιάννη Ο ΛΥΓΜΟΣ ΤΟΥ ΑΛΟΓΟΥ Μυθιστόρημα

Γράφει ο Ηλίας Σπυρόπουλος, Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός

Ο συγχωριανός μου και λίαν αγαπητός μου μηχανικός, Αιμίλιος Ριζογιάννης, μου ενεχείρησε το πρόσφατα εκδοθέν βιβλίο του (μυθιστόρημα)) με τίτλο Ο ΛΥΓΜΟΣ ΤΟΥ ΑΛΟΓΟΥ.
Πρόκειται για μια επιμελημένη και καλαίσθητη έκδοση, που ο συγγραφέας την έγραψε με το νου και την καρδιά.
Είναι μια εργασία συστηματική και υπεύθυνη και μεταγγίζει γλαφυρά στον αναγνώστη ένα αποθησαύρισμα σκέψεών του, βγαλμένες μέσα από την ίδια τη ζωή, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον απ’ αρχής έως τον επίλογο της πνευματικής του εργασίας. Τα διαδραματιζόμενα γεγονότα που συνέθεσε στη σφαίρα της φαντασίας του ο συγγραφέας είναι τόσο συναρπαστικά, αλλά έχουν και τόσο αληθοφάνεια, που διαβάζοντάς τα ο καθένας μας νομίζει, ότι τα ζει, ότι τα βλέπει να εξελίσσονται και ίσως ότι είναι και ο ίδιος συμμέτοχος στο οδοιπορικό τους. Είναι γεγονότα, που η ίδια η καθημερινότητα τα αναπαραγάγει, η ίδια η κοινωνία τα ζει και τα έχει ενσωματωμένα στο είναι της. Αυτό το έχει επιτύχει ο συγγραφέας ώστε: Η ροή των γεγονότων να εξελίσσεται στη σφαίρα του εφικτού, του πραγματικού και όχι στη σφαίρα της εξωπραγματικότητας.
Έτσι επιτυγχάνει να προκαλεί το αμέριστο ενδιαφέρον του αναγνώστη ο οποίος ρουφά λαίμαργα την κάθε αράδα, περιμένοντας το επόμενο φυσικό επακόλουθο.
Τα γεγονότα επιμερίζονται και στη ζωή του χωριού απ’ όπου ξεκίνησαν οι πρωταγωνιστές, αλλά και σ’ αυτά της πόλης, επακόλουθα της εσωτερικής μετανάστευσης. Όσοι δε έχουμε ζήσει τη ζωή του χωριού, του κάθε χωριού της ελληνικής επικράτειας, αναγνωρίζουμε, ότι πολλά βιώματα που καταθέτει ο συγγραφέας είναι παρμένα απ’ αυτά που είδε, άκουσε, βίωσε στο χωριό, στο κάθε χωριό της πατρίδας μας.
Ο λόγος του λιτός, απέριττος, γλαφυρός, ανεπιτήδευτος καθηλώνει τον αναγνώστη, προκαλώντας του το αδιάλειπτο ενδιαφέρον του, κάνοντάς τον να παρακολουθεί την εξέλιξη των γεγονότων αυτής της ιστορίας και των πρωταγωνιστών της.
Αυτός που το διαβάζει, δεν αφήνεται να χαλαρώσει, αλλά ταυτόχρονα στο τέλος κάθε χρονικής περιόδου εξέλιξης των διαδραματιζομένων, καταλήγει σ’ ένα άγραφο ηθικό συμπέρασμα.
Με τον τρόπο αυτό προβληματίζεται, παρωθείται να λάβει θέση στα δρώμενα, σε καθημερινά απλά ή σημαντικά προβλήματα της ζωής, παραδειγματίζεται ώστε να αναθεωρήσει απόψεις σε πολλά, να αναθεωρήσει στοιχεία της καθημερινότητας και θα μπορούσα να πω, πως του δίνεται το έναυσμα να διαμορφώσει την ίδια τη φιλοσοφία της ζωής.
Διάβασα με πολλή προσοχή το βιβλίο. Το διάβασα προσεκτικά, πισωγύρισα, ξαναδιάβασα, σκέφτηκα, θυμήθηκα, πολλά εισέπραξα από την πληρότητα και αρτιότητα του δημιουργού και νιώθω ιδιαίτερη χαρά, που είμαι στην ευχάριστη θέση να καταθέτω αυτά που απεκόμισα.
Σ’ αυτά που προανέφερα δεν υπεισήλθα σε λεπτομέρειες, δεν αναφέρθηκα σε συναρπαστικά γεγονότα, που αναφέρονται στο όλο οδοιπορικό των διαδραματισθέντων μέχρι την τραγικότητα του επιλόγου, συνυφασμένον με τον τίτλο του βιβλίου Ο ΛΥΓΜΟΣ ΤΟΥ ΑΛΟΓΟΥ.
Αυτό το αφήνω στον κάθε αναγνώστη που θα διαβάσει το πνευματικό τούτο πόνημα, ώστε ανεπηρέαστα να ακολουθήσει τη ροή των γεγονότων.
Το οδοιπορικό τούτο, που ακολούθησε ο συγγραφέας είναι βγαλμένο μέσα από τα σπλάχνα της ζωής, του ίδιου του κοινωνικού μας γίγνεσθαι.
Και επειδή ο πνευματικός δημιουργός τούτου του έργου ο Αιμίλιος Ριζογιάννης στην προσπάθειά του να συγγράψει τούτο το πόνημα λειτούργησε περισσότερο με την ψυχή, το αίσθημα, το συναίσθημα, συνεπικορούμενος από το πνεύμα και τον υψηλό στοχασμό του, θα θεωρούσα ασέβεια να προκαταλάβω τον αναγνώστη, με εξιστόρηση γεγονότων και με προσωπικές μου θέσεις επ’ αυτών.
Τελειώνοντας δεν έχω παρά να συγχαρώ και να σφίξω θερμά το χέρι του δημιουργού, ένα χέρι που τόσο άξια δούλεψε για τη συγγραφή τούτου του πονήματος με πυκνότητα διανοημάτων, χωρίς περιττά λόγια, χωρίς ρητορικά σχήματα και εντυπωσιακά επίθετα, σε γλώσσα απλή και κατανοητή.
Ευχόμενος στο λίαν αγαπητό μου Αιμίλιο αείφωτη και αείροη προσφορά θα  του τονίσω:
«Με το έργο σου τούτο ενέταξες τον εαυτό σου στον όμιλο των πνευματικών δημιουργών».