80 νεκροί και ούτε μία παραίτηση !

Ζούμε σε μια χώρα που οι πολίτες της υπερφορολογούνται και οι κυβερνήτες της, επαίρονται για τα υπερπλεονάσματα που πετυχαίνουν μέσα από την πολιτική της υπερφορολόγησης. Μετά την απίστευτη τραγωδία στην Αττική, οι πολίτες έχουν κάθε δικαίωμα να ρωτήσουν. Γιατί πληρώνουμε φόρους ; Για να συντηρούμαι ένα πολιτικό σύστημα και έναν κρατικό μηχανισμό που στοιχίζουν πανάκριβα στον ελληνικό λαό αλλά όταν χρειάζεται τις υπηρεσίες του να απουσιάζει ; Αλήθεια ποιά είναι η ανταποδοτικότητα των φόρων όταν το κράτος αποδεδειγμένα δεν μπορεί να προστατέψει ανθρώπινες ζωές και περιουσίες σε έκτακτες καταστάσεις ; Τις υπηρεσίες του κράτους και της πολιτικής προστασίας, οι πολίτες τις χρειάζονται όταν ξεσπούν θεομηνίες και όχι σε συνθήκες ηλιοφάνειας. Όταν όλα βαίνουν καλώς το κράτος υπάρχει για να ταλαιπωρεί τους πολίτες με τη γραφειοκρατία και όταν τα πράγματα στραβώνουν, το κράτος απουσιάζει. Δυστυχώς σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε.
Ζούμε σε μια χώρα που η κυβέρνησή της διαφημίζει καθημερινά το επίτευγμα της καθαρής εξόδου από τα μνημόνια. Ζούμε σε μια χώρα που η κυβερνήσεις τα τελευταία οκτώ χρόνια ζητούν από τους πολίτες θυσίες για να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση και να αποφύγουμε τη χρεοκοπία. Και όμως αυτοί που διοικούν το κράτος καμία θυσία δεν επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους.
Πριν λίγες ημέρες ακούσαμε τον επικεφαλής της Πολιτικής Προστασίας να δηλώνει στις τηλεοράσεις ότι “είμαστε πανέτοιμοι για να αντιμετωπίσουμε τον υψηλό κίνδυνο πυρκαγιών”.
Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου, αν είχαν προηγηθεί τέτοιες δηλώσεις και ακολουθούσε μια τόσο μεγάλη καταστροφή θα επεφταν κεφάλια ! Στην Ελλάδα όλοι αναλαμβάνουν τις ευθύνες χωρίς κανένα προσωπικό και πολιτικό κόστος. Δεν θυσιάζουν ούτε το ελάχιστο. Την καρέκλα της εξουσίας.
Ογδόντα νεκροί και ούτε μια συγγνώμη ! Ογδόντα νεκροί και ούτε μία παραίτηση από αυτούς που ζητούσαν την παραίτηση σύσσωμης της κυβέρνησης στις φονικές πυρκαγιές του 2007 !
Και όμως σε αυτή τη χώρα οι πολίτες της αισθάνονται απροστάτευτοι και αδύνατοι απέναντι σε ακραία καιρικά φαινόμενα. Σε αυτή τη χώρα οι πολίτες πνίγονται και καίγονται μέσα στα σπίτια τους. Σε αυτή τη χώρα, το κράτος δεν μπορεί να προστατέψει ούτε ανθρώπους που κινδυνεύουν και τελικά χάνουν τη ζωή τους.
Από δικαιολογίες όμως άφθονες. Η φαντασία των κρατούντων καλπάζει όταν πρόκειται για προπαγάνδα.
Η εθνική καταστροφή που ζούμε, αποδόθηκε από τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς της κυβέρνησης σε ακραία καιρικά φαινόμενα. Και από την πρώτη στιγμή άρχισαν να εφευρίσκουν δικαιολογίες. Για ασύμμετρη απειλή έκανε λόγο ο πρωθυπουργός. Κάποιοι άλλοι κρατικοί αξιωματούχοι ανακάλυψαν συνωμοσίες, σχέδια εμπρηστών που θέλουν να αποσταθεροποιήσουν το πολιτικό σύστημα και την ίδια τη χώρα. Για αυθαίρετες κατασκευές, που όμως νομιμοποιούν οι κυβερνώντες, για καθαρά εισπρακτικούς λόγους.
Τις ίδιες δικαιολογίες τις ακούμε χρόνια τώρα μετά από κάθε τέτοια τραγωδία. Αδυνατούμε όμως να βρούμε τους εμπρηστές και τους συνωμότες. Μήπως γιατί δεν υπάρχουν ; Κατα τη γνώμη μας το πρόβλημα είναι ότι έχουμε να κάνουμε με ένα κράτος που δεν ξέρει να κάνει σωστά τη δουλειά του και μονίμως πελαγώνει μπροστά σε έκτακτες καταστάσεις. Το πρόβλημα στη χώρα είναι ότι ακόμη και μετά από μεγάλες καταστροφές αρνείται να αλλάξει πορεία.
Στις φονικές πυρκαγιές του 2007, από την τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, μάθαμε για την καταστροφική μανία του “Στρατηγού Άνεμου”, αλλά από τότε έχουν περάσει 11 χρόνια και δυστυχώς ακόμη δεν έχουμε αποκτήσει το επίπεδο και την ποιότητα πολιτικής προστασίας που χρειαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε τα ακραία καιρικά φαινόμενα.
Η τραγωδία από τις φονικές πυρκαγιές στην Αττική ανέδειξε για μια ακόμη φορά την ανεπάρκεια, την ολιγωρία, την ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού να λειτουργήσει σε κατάσταση εκτακτης ανάγκης. Δεν είχε κανένα σχέδιο εκκένωσης του οικισμού που καταστράφηκε, άφησε αβοήθητους τους ανθρώπους να καούν ζωντανοί μέσα στα σπίτια τους.

Χρήστος Αλεξανδρής

• Αν θέλουμε ένα αποτελεσματικό κράτος, πρέπει να το πάρουμε απόφαση η αξιοκρατία να γίνει μόνιμη έγνοιά μας.
Πρέπει οι πολιτικοί ηγέτες μας, που εκλέγουμε, να κάνουν μια ξεκάθαρη διάκριση και να επιλέγουν τους άριστους και όχι τους αρεστούς για τις θέσεις ευθύνης.