Λίγα λόγια για τον ΑΝΘΡΩΠΟ Σπύρο Γουργιώτη που «γιορτάζει» από τον ουρανό!

Του Νικολάου Ζαΐμη

Δημοσιογράφου στο ope.gr – Θεολόγου 

Η εορτή του Αγίου Σπυρίδωνα δεν υπήρξε, πέραν την τιμής του Αγίου, ιδιαίτερα συνυφασμένη με εμένα. Δεν υπάρχει κάποιος από την οικογένεια που να γιορτάζει. Στη ζωή μας, όμως, έρχονται άνθρωποι οι οποίοι μπορεί να μην γίνονται οικογένεια με την στενή έννοια του όρου, αλλά οι συγκυρίες, τα βιώματα, η κοινή πορεία, τους κάνει οικογένεια. Ένας από αυτούς ήταν ο Σπύρος Γουργιώτης.

Γράφω «ήταν», γιατί ο Σπύρος πλέον δεν είναι ανάμεσά μας σωματικά, γιορτάζει, όμως, και αυτός πνευματικά από τον ουρανό. Λαμπρός καθ’ ομολογίαν αθλητής. Άριστος διαιτητής, γεγονός για το οποίο μπορώ να διαβεβαιώσω προσωπικά οποιονδήποτε. Καλός οικογενειάρχης, ευτύχησε να δώσει στην κοινωνία δύο παλληκάρια που από μικρά ρίχτηκαν στα βαθιά μαζί με την σύζυγό του Μαρία. Φίλος εκλεκτός για όποιον απολάμβανε την παρέα του. Μα πάνω απ’ όλα, τον Σπύρο τον χαρακτήριζε κάτι που, δεν θα έλεγα ότι σπανίζει, θέλει  διάκριση, όπως ορίζει και η θεολογική γλώσσα για να το εντοπίσει κάποιος. Η ανθρωπιά του.

Η λέξη που γκρέμισε το αίνιγμα της Σφίγγας. Άνθρωπος. Πλούσια λέξη. Την νοηματοδότησε έως την τελευταία του αναπνοή. Τότε που στο κρεβάτι του πόνου, εκεί όπου ο νους συλλογίζεται τα στερνά, ο Σπύρος συνέχιζε με το σθένος του να την πλουτίζει. Την ώρα που οι συγκυρηναίοι του ανθρωπίνως λύγιζαν, αυτός με τις τελευταίες του κινήσεις τούς έδειξε τον δρόμο που ο άνθρωπος μπορεί να σταθεί με αξιοπρέπεια, όπως και ο ίδιος στην ζωή του στάθηκε, σε κάθε δυσκολία. Με την υπομονή που βίωσε έβγαλε από μέσα του ένα τάλαντο που του χάρισε ο Θεός. Την πίστη. Μπορεί, άνθρωπε, σήμερα  να σε καταβάλει η ευμάρεια και η εύκολη λύση, μπορεί, άνθρωπε, το λεπίδι της λογικής να κόβει κάθε πνευματική έννοια που νομίζεις ότι η πίστη δεν ωφελεί, όμως ο Σπύρος έδειξε τη δυναμική της.

«Τι μας ενδιαφέρουν εμάς όλα αυτά;», θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης. Από τις λίγες αυτές γραμμές, του δίνω την απάντηση πως αν κοιτάξει μέσα του θα βρει αυτή τη δύναμη της πίστης. Αρκεί να πιστέψει σε αυτόν που πίστεψε ο Σπύρος. Στην πραγματική Ζωή. Αυτή που σου δίνει το εισιτήριο για την «άλλη», κατά τα δικά μας λεγόμενα, ζωή. Τον Χριστό. Θα μπορούσα να απαριθμήσω εμπειρίες από την πορεία μας στα γήπεδα εντός και εκτός Φθιώτιδας. Τις ωραίες συζητήσεις στα ταξίδια μας. Τις ευλογημένες οικογενειακές στιγμές που ζήσαμε μαζί. Ακόμα ακόμα, για να γίνω και ο «αιρετικός» της ημέρας, θα μπορούσα να αναφερθώ στις πίκρες που τον οδήγησαν ορισμένοι εν ζωή να γευθεί. Πιστέψτε με. Δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα όλα αυτά.

Οφειλόμενο χρέος, λοιπόν, να αναφερθώ σε αυτό που ο ίδιος επέλεξε. Την οδό της ζωής που τη βάδισε με ανθρωπιά, όπως αναφέραμε, και με το παράδειγμα και την πίστη του δίδαξε ότι, η αποχή από την μικρότητα και την ιδιοτέλεια, μπορεί να εξασφαλίσει μία γεμάτη χαρά και ευτυχία ζωή. Ο ίδιος τη βίωσε με την οικογένειά του, με τους φίλους που δεν έκανε, αλλά κέρδισε με τον αδαμάντινο χαρακτήρα του. Λίγο πριν το «τελευταίο σφύριγμα», έδειξε ότι μπορεί να έφυγε μικρός, δεν ήταν, όμως, στερημένος αυτής της χαράς.       

Μέσα από τις λίγες αυτές γραμμές, επιλέγω να ευχηθώ στον φίλο Σπύρο εκεί ψηλά που είναι. Οι επικήδειοι δεν πρέπουν στον άνθρωπο αυτό, γιατί κάθε μέρα είναι στη σκέψη όσων των γνώρισαν. Κάθε μέρα διδάσκει με το θάρρος και την γενναιότητα που επέδειξε. Είχα το προνόμιο να ακούσω από πρώτο χέρι τα όσα συνέβησαν όταν η ασθένεια τον δοκίμασε σκληρά. Υπάρχουν και μάρτυρες και μαρτυρίες. Συνειδητά επιλέγω να γράψω για τον ΑΝΘΡΩΠΟ Σπύρο. Γιατί αυτό υπήρξε. Είμαι βέβαιος ότι ενώπιον της θύρας άκουσε το «Ευ δούλε αγαθέ και πιστέ, είσελθε στην χαρά του Κυρίου Σου»!