Από τους καναλάρχες στους ολιγάρχες ;
Σε μια περίοδο που η Ελλάδα έχει γονατίσει από την οικονομική κρίση, που αναζητά εναγωνίως έσοδα για να ενισχύσει τα δημόσια οικονομικά της, σε μια περίοδο που το ένα πακέτο βοήθειας διαδέχεται το ένα το άλλο με σκληρούς όρους για τους Έλληνες φορολογούμενους και σε μια περίοδο που οι κυβερνώντες δέχονται συνεχώς την κριτική των ευρωπαίων δανειστών ότι δεν κάνουν τίποτε για να φορολογήσουν τους πλούσιους και δεν κάνουν αρκετά για να χτυπήσουν την φοροδιαφυγή, το αποτέλεσμα του διαγωνισμού για τις αδειοδοτήσεις των τηλεοπτικών αδειών από καθαρά οικονομική άποψη έχει θετικά στοιχεία. Αν μη τι άλλο η δρομολόγηση της διαδικασίας αδειοδότησης των τηλεοπτικών καναλιών ήταν ένας έξυπνος, αν όχι παμπόνηρος τρόπος -και γι'αυτό πρέπει να βγάλουμε το καπέλο στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ - για να πληροφορηθούμε ότι τελικά στην Ελλάδα των μνημονίων και των αιματηρών περικοπών μισθών και συντάξεων, λεφτά υπάρχουν αλλά δεν γνωρίζουμε ούτε που κρύβονται, ούτε και τον τρόπο για να τα φορολογήσουμε. Σε ολόκληρη την Ευρώπη σήμερα τα κράτη στενάζοντας κάτω απο τα βάρη των υπέρογκων δημόσιων χρεών τους αναζητούν κρυμμένα εισοδήματα σε φορολογικούς παραδείσους και όλα εκείνα τα εργαλεία που θα τους επιτρέψουν να φορολογήσουν τις μεγάλες ιδιωτικές περιουσίες. Στην Ελλάδα οι πάντες αναγνωρίζουν σήμερα την ανάγκη να βρεθούν έσοδα για να στηριχθούν οι κοινωνικά αδύναμοι και να μην καταρρεύσουν εντελώς, κρίσιμοι τομείς του κοινωνικού κράτους όπως οι υπηρεσίες πρόνοιας και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε την κυβέρνηση ότι ο διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες έγινε μόνο και μόνο για να εξυγιανθεί το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο. Με την ίδια δυσπιστία ακούμε και την κριτική των κομμάτων της αντιπολίτευσης ότι η κυβέρνηση θέλει να ελέγξει τα μέσα ενημέρωσης και να επιβάλλει τους δικούς της κανόνες λογοκρισίας στην τηλεόραση, ελέγχοντας την πληροφόρηση των πολιτών. Όπως αποδείχτηκε όμως και στο δημοψήφισμα αλλά και σε όλες τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις οι πολίτες πολύ περισσότερο από τα μέσα ενημέρωσης, εμπιστεύονται για την ενημερωσή τους, την τσέπη τους!
Θα δεχτούμε το προφανές. Ότι ο διαγωνισμός έγινε για να αυξηθούν τα έσοδα του δημοσίου, υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι θα μπουν στο δημόσιο ταμείο τα χρήματα του διαγωνισμού.
Η αλήθεια είναι ότι μέχρι να βρούμε τα κλεμμένα και τα κρυμμένα, μέχρι να έρθουν τα χρήματα από τις γερμανικές αποζημιώσεις και μέχρι να πειστούν οι Ευρωπαίοι φίλοι μας να μας διαγράψουν το χρέος, τα χρήματα από τον διαγωνισμό των αδειών τα έχουμε απόλυτη ανάγκη.
Από κει και πέρα φυσικά και εγείρονται ζητήματα πολιτικής και επιχειρηματικής ηθικής. Δεν μπορούμε να δεχτούμε το βιασμό της κοινής λογικής, ότι δηλαδή το μαύρο στην ΕΡΤ από την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου ήταν φασισμός, ενώ το μαύρο στα ιδιωτικά κανάλια είναι δημοκρατία !
Δεν μπορούμε επίσης να δεχτούμε το βιασμό της κοινής λογικής ότι δηλαδή η λειτουργία 8 και 10 τηλεοπτικών σταθμών είναι διαπλοκή και ότι η λειτουργία τεσσάρων μόνο καναλιών είναι η αρχή της διαφάνειας και του πλουραλισμού. Υπάρχει ένα ζήτημα εδώ για την αριστερή κυβέρνηση ! Όπως υπάρχει και ένα ζήτημα με τη λειτουργία της οικονομίας γενικότερα και με την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Δεν είναι δυνατόν η μοναδική έγνοια μιας κυβέρνησης που θέλει να λέγεται αριστερή να είναι το πως θα μοιραστούν οι τέσσερις καναλάρχες τα 200 εκατομμύρια ευρώ της διαφημιστικής πίτας, αδιαφορώντας για τους εργαζόμενους που θα χάσουν τη δουλειά τους απο τις επιχειρήσεις που θα κλείσουν γιατί δεν συμμετείχαν στην “λοταρία” της αδειοδότησης.
Το ηθικό της πλεονέκτημα κινδυνεύει να συντριβεί εντελώς από τον σιδηρούν νόμο της ολιγαρχίας. Ας διδαχτεί η κυβέρνηση κάποια μαθήματα από την ιστορία. Στην Αμερική η λειτουργία ενός πλουραλιστικού συστήματος ενημέρωσης επέτρεψε στους πολίτες να τα βάλουν με τα τράστ και τους βαρώνους -ληστές ! “Χωρίς την πληροφόρηση που παρείχαν τα ελεύθερα μέσα ενημέρωσης, η κοινή γνώμη των Ηνωμένων Πολιτειών δεν θα μάθαινε ποτέ για τις καταχρήσεις των μεγάλων τράστ και δεν θα είχε αγωνιστεί εναντίον τους” όπως σημειώνουν στο βιβλίο τους Ατζέμογλου και Ρόμπινσον.
Αντίθετα στην επαναστατική Ρωσία, οι μπολσεβίκοι ξεκίνησαν για να αντικαταστήσουν ένα εκμεταλευτικό οικονομικό σύστημα του τσαρικού καθεστώτος, με ένα πιο δίκαιο και πιο αποτελεσματικό σύστημα, αλλά στη θέση των θεσμών που ανέτρεψαν έφτιαξαν θεσμούς που ήταν πολύ περισσότερο καταπιεστικοί. Ο σιδηρούς νόμος της ολιγαρχίας είναι πανταχού παρών στην ιστορία. Ας το λάβουν υπόψιν τους αυτό οι κυβερνώντες.
Χρήστος Αλεξανδρής
