"Εχει πάρει φωτιά το σπίτι μας" (Άρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)

Με κομμένη την ανάσα παρακολουθούσαμε την προηγούμενη εβδομάδα τις εικόνες αποκάλυψης που εβγαιναν μέσα απο τα ζωντανά ρεπορτάζ των τηλεοράσεων για τις καταστροφικές πυρκαγιές που καταίκαιγαν τα πάντα στο πέρασμά τους. Μια φλεγόμενη βόμβα διασποράς σκορπούσε πύρινες γλώσσες παντού αφήνοντας πίσω της καμένη γη και κατεστραμμένες περιουσίες. Κάθε φορά που βλέπουμε ένα ρεπορτάζ για ακραία καιρικά φαινόμενα, όπως καύσωνες που καταρρίπτουν το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, νιώθουμε έναν κόμπο στο στομάχι. 

Όταν η επικαιρότητα αλλάξει θέμα και το ενδιαφέρον μετατοπιστεί σε κάποιο άλλο γεγονός, συνήθως ξεχνάμε με ευκολία όλα όσα ζήσαμε το προηγούμενο διάστημα. Και όμως οι επιστήμονες δεν παύουν τελευταία να μας προειδοποιούν ότι οι απειλές από την κλιματική αλλαγή είναι πλέον άμεσες και όπως λένε υπάρχουν άφθονα στοιχεία που αποδεικνύουν την ύπαρξη της κλιματικής αλλαγής.

Ανεξέλεγκτες πυρκαγιές, ξηρασίες και πλημμύρες παντού.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες ζούμε εν μέσω μιας τρομερής κατάστασης έκτακτης ανάγκης και πρέπει κράτη κυβερνήσεις, πολίτες να δράσουμε άμεσα και αποφασιστικά για να περιορίσουμε τις καταστροφικές επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής.

Οι επιστήμονες έχουν αρχίσει και χτυπούν ηχηρά καμπάνες και καμπανάκια. Βρισκόμαστε λένε στην κρίσιμη δεκαετία.

Όσα κάνουμε για να μειωθούν οι εκπομπές ρύπων μέχρι το 2030 θα καθορίσουν την ποιότητα ζωής των κοινωνιών για τα επόμενα χρόνια στον πλανήτη. Το τι πρέπει να κάνουμε για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής υπαγορεύεται απο δύο επιστημονικά καθορισμένους στόχους.

Ο πρώτος είναι η Συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα.

Το Δεκέμβριο του 2015, 195 χώρες υιοθέτησαν ομόφωνα τη Συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα και εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι την αναγνώρισαν ως ένα κορυφαίο επίτευγμα.

Ο στόχος είναι η μείωση των εκπομπών ρύπων στο μισό από το επίπεδο που είναι σήμερα μέχρι το 2030. Ο δεύτερος μεγάλος στόχος τέθηκε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και αντιστοιχεί στον κανόνα “3-30-300”.

Κάθε κάτοικος μεγάλης πόλης πρέπει να βλέπει τουλάχιστον 3 δένδρα απο το παράθυρο του σπιτιού του, κάθε συνοικία να καλύπτεται κατά 30% από πράσινο και κάθε κάτοικος να μπορεί να φτάσει σε μια περιοχή με πράσινο στα 300 μέτρα από εκεί που ζεί. Έκτοτε έχουν γίνει κάποια σημαντικά βήματα αλλά υπήρξαν και οπισθοδρομήσεις. Η κλιματική αλλαγή θα μεταμορφώσει τα επόμενα χρόνια τις οικονομίες των κρατών και εξαίρεση σε αυτόν τον μεγάλο μετασχηματισμό δεν πρόκειται να είναι η Ελλάδα.

Οφείλουμε επομένως άπαντες - κυβέρνηση, αντιπολίτευση, κόμματα, φορείς, δημόσιος και ιδιωτικός τομέας, απλοί πολίτες να προετοιμαστούμε για τις μεγάλες αλλαγές στις ζωές μας.

Καμία αλλαγή δεν θα είναι εύκολη, αλλά και καμία αλλαγή δεν πρόκειται να γίνει κάνοντας μόνο κριτική ή αμφισβητώντας την υπαρξη του προβλήματος.

Και όμως υπάρχουν ηγέτες που αμφισβητούν την κλιματική κρίση και το κάνουν με τον ίδιο λαϊκίστικο τρόπο που αμφισβητούσαν την πανδημία και τα εμβόλια.

Στην Ελλάδα η αμφισβήτηση γίνεται μέσω της οδού επίρριψης ευθυνών στην κυβέρνηση, λες και αυτοί που ασκούν κριτική έχουν στο ...τσεπάκι τους τη λύση. Αλλά αν δεν είναι τόσο ισχυρή η φωνή της επιστήμης για να κινητοποιήσει κυβερνήσεις και κράτη να συνεργαστούν και να δράσουν από κοινού για την αντιμετώπιση του παγκόσμιου προβλήματος, ας ακούσουμε τα λόγια ενός 16χρονου (20 χρονών σήμερα) κοριτσιού της Γκρέτα Τούνμπεργκ που εγινε σύμβολο ακτιβισμού και ευαισθητοποίησης των νέων ανθρώπων για το περιβάλλον:

“Δεν θέλω να ελπίζεις, δεν θέλω να εύχεσαι, θέλω να πανικοβληθείς και να ενεργείς σαν να έχει πιάσει φωτιά το σπίτι σου” είχε πει η Σουηδή ακτιβίστρια στο παγκόσμιο φόρουμ για το περιβάλλον στο Νταβός το 2019.

Χρειάζεται δράση και πρωτοβουλίες σε όλα τα επίπεδα. Γιατί το περιβάλλον είναι το κοινό μας σπίτι. Και αυτό το σπίτι δεν το κληρονομούμε από τους πατεράδες μας. Το δανειζόμαστε από τα παιδιά μας.

Χρήστος Αλεξανδρής

Δημοσιογράφος