Ένας αποτυχημένος σεισμός ! (Χρονογράφημα Φοίβου Ιωσήφ)

Ένας αποτυχημένος σεισμός!

---------------------------------------

Ξεκινήσαμε από το Φάληρο με προορισμό Βορειοανατολικό. Χαρά θεού. Χιλιάδες αυτοκίνητα, εκατομμύρια αυτοκίνητα. Πόλεις, δρόμοι, πολυκατοικίες, κατευθύνσεις προς κέντρο, προς Λεωφόρο Αθηνών, Αχαρνών, Περιστέρι, Πατήσια, ωρέ και που δεν πήγαιναν αυτοί οι δρόμοι. Και οι άνθρωποι ο ένας υπομονετικά πίσω από τον άλλον άλλοτε ξεκινώντας και άλλοτε σταματώντας τα αυτοκίνητά τους. Κάποτε έφθαναν, το κλείδωναν και έμπαιναν στο πολυεπίπεδο κοτέτσι με τον όρο πολυκατοικία και ένιωθαν μέσα τους το απόλυτο της καταναγκαστικής ευτυχίας. Ανείπωτη θλίψη από την ανείπωτη άγνοια. Ποίμνιο πραγματικό, θρησκευτικό και κοινωνικό. Οι άνθρωποι στις πολυκατοικίες ζούν ο ένας πάνω στον άλλον. Στον δρόμο ο ένας πίσω από τον άλλον, υπάρχει πάντοτε η στοίχιση των προσωπικοτήτων σε τριάδες και πειθήνιους καταναλωτές pampers και Γερμανικών αυτοκίνητων. Έγνοια καμμία. Όλα τα θέατρα όπως και τα νοσοκομεία στην Αθήνα των 6 εκατομμυρίων ανυποψίαστων ψυχών της αβουλίας και της τηλεκατευθυνόμενης σωματικής εκκένωσης. Στην ίδια πορεία οι πολίτες με τους Βουλευτές και τους Υπουργούς. Στενότης χώρου και σκέψης. Κάποιοι λίγοι Υπουργοί μένουν σε σπίτια με αυλή των είκοσι τετραγωνικών μέτρων προς αποφυγήν σύνθλιψης των φωτεινών ιδεών που ανεξέλεγκτα κάνουν τον γύρο του θανάτου στα εκκενωθέντα κρανία τους. Φως πουθενά, ελπίδα, μόνον η τραγουδίστρια. Η Αθήνα είναι μία μάζα ανθρώπων, καυσαερίων και ηλιθίων πολιτών και πολιτικών. Η ζωή είναι ένας άδενδρος δρόμος χωρίς επιλογές αναπνοής, παρά μόνον εκπνοής, πολλάκις της τελευταίας.

Την επομένη της αναχώρησής μας, την 19η Ιουλίου ακούστηκε το χαρμόσυνο άγγελμα. Σεισμός 5,1 ρίχτερ στην Αθήνα. Ευλογία θεού. Ο Θεός της Ελλάδος δεν την εγκαταλείπει ποτέ, βρίσκεται πάντα στο μετερίζι του . Δυστυχώς όμως ο σεισμός ήταν μικρότερος των προσδοκιών μας. Κάτι λίγοι σοβάδες και μερικά σπασμένα ποτήρια, τίποτα άλλο. Εμείς περιμέναμε να γίνει ισοπέδωση των οδών Πατησίων και Βασ Σοφίας μαζί με την κατακρήμνηση του Περιστερίου, του Γαλατσίου και των Αμπελοκήπων. Εκεί είχαμε εναποθέσει τις ελπίδες μας. Είχαμε πιστέψει πως την επομένη του σεισμού, οι μπουλντόζες του Ελληνικού θα πιάναν δουλειά στο Σύνταγμα. Να σπρώχνουν τους τσιμεντοσωρούς μέχρι τον Πειραιά, να ξαναδημιουργηθεί το αρχαίο Αλίπεδον. Η Αθήνα αξίζει περισσότερο ως μπάζα παρά ως οικιστικό περιβάλλον. Τα κτίρια άντεξαν και ο πληθυσμός δεν θα μετακινηθεί προς την ερηπιούσα επαρχία. Τα σπίτια στα χωριά θα εξακολουθήσουν να κατοικούνται από παράνομους μετανάστες των πρώην ευτυχησάντων Ανατολικών χωρών, ενώ ο γηγενής πληθυσμός θα αναπέμπει ύμνους από τα συμπυκνωμένα διαμερίσματα της Κυψέλης και του Μετς.

Τα χωριά της Κοζάνης και της Σπάρτης σε πολύ λίγα χρόνια θα έχουν Αφγανούς Προέδρους και θα ζητάνε την απεξάρτησή τους από την Ελληνική δυναστική κυριαρχία. Πάντως τα Νοσοκομεία, μεγάλα ποδοσφαιρικά σωματεία και τα Υπουργεία θα παραμένουν στο λεκανοπέδιο Αττικής σε αντιπερισπασμό της Πακιστανικής πλειονότητας των νομών Λαρίσης και Ξάνθης. Βρε ξέρεις πόσο έξυπνοι είμαστε εμείς? Μην μας περνάτε για βόδια, σας παρακαλώ πολύ!

 

                                                                                                                                                                                                                               Φοίβος Ιωσήφ