Ο Γιάννης Φυτιλής: Ο πραγματικός μου φίλος, έφυγε...

Φιλία μισού και πλέον αιώνα. Φιλία άδολη, ειλικρινής, μπεσαλίδικη και δημιουργική.

Φιλία που βοηθούσε και τους δυο μας, να «ξέρει καθένας τ’ αλλουνού τα μάτια να διαβάζει». Τέτοια φιλία με συνέδεε μέχρι προχθές με το Γιάννη Φυτιλή. Και εξακολουθεί να με συνδέει με την εξαίρετη σύζυγό του, Μαρία και τα «εν όπλοις συναδέλφους» παιδιά του, την Ξενούλα, τη Γιούλη και τον Άρη.

Από το 1961 συμπορευτήκαμε με το Γιάννη σε κοινούς αγώνες, για τον κλάδο μας και για το καλό της Εκπαίδευσης (Μέσης & Ανωτέρας). Μοιραζόμαστε τη χαρά και γινόταν διπλή χαρά! Μοιραζόμαστε τις υπηρεσιακές πίκρες και αυτές γίνονταν μισές πίκρες! Μαζί στις επάλξεις για την πανεπιστημιοποίηση των διδασκαλικών σπουδών και την ίδρυση Πανεπιστημιακού Παιδαγωγικού Τμήματος στη θέση της υπό κατάργηση Παιδαγωγικής Ακαδημίας. Μαζί αγωνιστήκαμε για να προστατέψουμε τα διδακτήρια της Π. Ακαδημίας από όσους τα έβλεπαν σαν κληρονομιά του «ετοιμοθανάτου ασθενούς».

Πρωτοπόρος στην ίδρυση του Περιφερειακού Επιμορφωτικού Κέντρου (Π.Ε.Κ.) και δυστυχώς θύμα της αγνωμοσύνης των τότε κρατούντων στον τόπο μας.

Ο Γιάννης Φυτιλής από το έτος 1966, έτος μεταθέσεώς του στην Παιδαγωγική Ακαδημία, ήταν «το στημόνι» της. Στάθηκε δίπλα μου και στάθηκα δίπλα του στα χρόνια που η Σχολή αντιμετώπιζε μεγάλες, φουρτούνες, εξαιτίας του πλήθους των σπουδαστών και των νέων υποχρεώσεών μας κατά την τελευταία φάση της λειτουργίας της (1985-1991). Κι όταν ήρθε, η αποφράδα εκείνη μέρα της παράδοσης του αρχείου της, βρέθηκε μόνος του. Και ήπιε μόνος του, το πικρό ποτήρι της κατάργησης της Παιδαγωγικής Ακαδημίας. Αλλά κι εγώ τότε έπινα ένα άλλο πικρό ποτήρι της περιπέτειας της υγείας μου…

Ο Γιάννης Φυτιλής, στάθηκε όρθιος στη ζωή του σαν τ’ αρχαία αγάλματα και κατέληξε όρθιος σαν τα δέντρα που στέκονται όρθια και πεθαίνουν όρθια!

Τριαντ. Δ. Παπαναγιώτου
Αρκίτσα, 27-7-2016