“Οι φουρτουνιασμένες θάλασσες”!

Γράφει ο
Χρήστος Αλεξανδρής

Στην πολιτική μετράει πολύ ο χρόνος που παίρνει κανείς μια απόφαση. Το λεγόμενο τάιμινγκ.

Η απόφαση του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα να παραιτηθεί από το βουλευτικό αξίωμα, κίνηση που ερμηνεύτηκε απ’ όλους πολιτικούς, δημοσιογράφους, δημοσκόπους και αναλυτές ως προάγγελος ίδρυσης νέου πολιτικού σχηματισμού, εκδηλώθηκε στον κατάλληλο πολιτικό χρόνο.

Την ώρα που η κυβέρνηση διανύει τον έκτο χρόνο διακυβέρνησης και προετοιμάζεται για τη διεκδίκηση μιας τρίτης τετραετίας πλησιάζοντας προς τις εθνικές εκλογές του 2027 και την ώρα που σε αυτη την κούρσα του κομματικού ανταγωνισμού για την κατάκτηση της εξουσίας δεν έχει εμφανιστεί στο προσκήνιο ένας ισχυρός αντίπαλος που θα μπορούσε να αμφισβητήσει σοβαρά την πρωτοκαθεδρία του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, εφόσον το φαινόμενο του κατακερματισμού της αντιπολίτευσης που καταγράφεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις κάνει το κενό να φαίνεται τεράστιο και συνεπώς δυσαναπλήρωτο, δικαιώνοντας όλους αυτούς που πιστεύουν ότι τελικά η εξουσία φθείρει αυτούς που δεν την έχουν, όπως συνήθιζε να λέει ο Τζούλιο Αντρεόττι.

Αυτό το μεγάλο κενό μπορεί, άραγε, να το καλύψει ένας νέος πολιτικός σχηματισμός υπό την ηγεσία ενός όχι και τόσο νέου πολιτικού αρχηγού, αφού συζητάμε για τις προθέσεις και τις φιλοδοξίες του Αλέξη Τσίπρα, ενός πολιτικού αρχηγού που δοκιμάστηκε τα προηγούμενα χρόνια, τόσο από τη θέση του πρωθυπουργού αλλά και από τη θέση του αρχηγού κόμματος αξιωματικής αντιπολίτευσης ;

Φυσικά η πολιτική είναι ένας χώρος γεμάτος από εκπλήξεις και δεν θα είναι η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που αυτό που για πολλούς σήμερα φαντάζει ως αδιανόητο, να το δούμε να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας. Γι’ αυτό θα συμφωνήσω με εκείνους τους πολιτικούς που λένε ότι δεν πρέπει να υποτιμάμε κανέναν πολιτικό αντίπαλο, προσθέτοντας ότι δεν πρέπει να υποτιμάμε και την κρίση των πολιτών, ασχέτως αν αυτή η κρίση έχει αμφισβητηθεί αρκετές φορές στο παρελθόν για το αν κατέληξε σε σωστές ή λανθασμένες αποφάσεις.

Ωστόσο στην προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να επανασυστηθεί με την κοινωνία διακρίνω ένα σοβαρό πρόβλημα. Επί της ουσίας ζητά από την κοινωνία να σβήσει από τη μνήμη της έναν αρχηγό κόμματος αξιωματικής αντιπολίτευσης και έναν πρωθυπουργό που γνώρισε στα δύσκολα μνημονιακά χρόνια. Σήμερα η επανεκκίνηση που επιχειρεί ο Αλέξης Τσίπρας μέσα από έναν νέο πολιτικό φορέα γίνεται σε εντελώς διαφορετικές οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που ανδρώθηκε, μεγαλούργησε και αποδοκιμάστηκε τα προηγούμενα χρόνια.

Σήμερα δεν υπάρχει η οικονομική κρίση και τα τεράστια κοινωνικά προβλήματα που αυτή προκάλεσε στην ελληνική κοινωνία. Σήμερα δεν υπάρχουν μνημόνια για να μπορεί ενας νέος πολιτικός να τα σκίσει με ένα νόμο και ένα άρθρο. Οι Τρόικες και οι αγανακτισμένοι των πλατειών εχουν αποσυρθεί. Οι θάλασσες δεν είναι “φουρτουνιασμένες” όπως ήταν το 2015 !  Ή μήπως είναι ;

Το σημαντικότερο είναι ότι έχει καταρρεύσει “η ηγεμονία της Αριστεράς”, που όρισε μεταπολιτευτικά τις εξελίξεις στην Ελλάδα, προβάλλοντας από τη θέση της αντιπολίτευσης μια διαφορετική φιλοσοφία διακυβέρνησης της χώρας και δικαιώνοντας σε κάθε της πολιτική κριτική αυτό που συχνά λέγεται ότι “στις δημοκρατίες τις καλύτερες λύσεις τις έχουν πάντα οι αντιπολιτεύσεις”!

Οι ιδέες τους χρεοκόπησαν όταν ο ελληνικός λαός τους έδωσε τη δύναμη να κυβερνήσουν για πρώτη φορά στην ιστορία τους. Όταν ήρθαν αντιμέτωποι με την σκληρή πραγματικότητα κατέρρευσαν όλες οι αυταπάτες. Αποδείχτηκαν ανεφάρμοστα και ουτοπικά όλα όσα υποστήριζαν με θέρμη από τα έδρανα της αντιπολίτευσης, ενώ πιάστηκαν και αδιάβαστοι για τον τρόπο που λειτουργεί το σύστημα του δημοκρατικού καπιταλισμού, στο οποίο αναφέρθηκε πρόσφατα και ο πρώην πρωθυπουργός.

Ακούω και διαβάζω πολλούς που λένε ότι ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δικαιούται να έχει μια δεύτερη ευκαιρία. Ξεχνάνε προφανώς πως ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρώην πρωθυπουργός είχαν μια δεύτερη ευκαιρία αλλά δεν κατάφεραν να την αξιοποιήσουν για να ανανεωθούν και να μετεξελιχθούν σε ένα πολυσυλλεκτικό και ανταγωνιστικό κόμμα εξουσίας.

Στις εκλογές του 2019 ο λαός τους έστειλε στην αντιπολίτευση για να ανασυντάξουν δυνάμεις με το σημαντικό ποσοστό του 32%. Ήταν μια ευκαιρία που “θυσιάστηκε” στο βωμό ενός σκληρού διχασμού ανάμεσα στις πολλές συνιστώσες με αποτέλεσμα στις εκλογές του 2023 αλλά και τα επόμενα δύο χρόνια μέχρι σήμερα το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη.

Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών που πίστεψαν στο όνειρο της διακυβέρνησης από ένα αριστερό κόμμα, το εγκατέλειψαν αηδιασμένοι από τις ιντριγκες και τα συντροφικά μαχαιρώματα που κυριάρχησαν από τη στιγμή που απώλεσαν την εξουσία. Με αυτόν τον κόσμο που προδόθηκε, διαβάζουμε ότι επιθυμεί να επανασυνδεθεί σήμερα ο πρώην πρωθυπουργός, ιδρύοντας έναν νέο πολιτικό σχηματισμό προσεχώς.

Θα τα καταφέρει ; Κανείς δεν το ξέρει. Πάντως το κλίμα που επικρατεί σε όλη την Ευρώπη και διεθνώς δεν ευνοούν τα κεντροαριστερά κόμματα. Αντίθετα ενισχύονται τα ακροδεξιά και αντισυστημικά κόμματα που ψαρεύουν στα θολά νερά. Αλλά, είπαμε, από την πολιτική δεν λείπουν ποτέ οι εκπλήξεις.

Χρήστος Αλεξανδρής