Οι λαοί ξαναβγαίνουν στους δρόμους (Αρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)
Ο Λένιν είχε πει ότι στην πολιτική υπάρχουν δεκαετίες που δεν συμβαίνει τίποτα και υπάρχουν εβδομάδες που συμβαίνουν δεκαετίες. Το σίγουρο είναι ότι αυτή η διατύπωση δεν είναι λάθος σαν κι αυτό που προσπαθεί να διορθώσει ο Πούτιν στην Ουκρανία. Αντίθετα είναι μια μεγάλη αλήθεια που επιβεβαιώνεται από τα ίδια τα γεγονότα της τελευταίας εβδομάδας.
Αυτή την περίοδο, ως Έλληνες πολίτες, ζούμε όλοι μας μια έκρηξη συναισθημάτων. Νιώθουμε οργή, αγανάκτηση, συγκίνηση, θυμό, αποτροπιασμό, αηδία, φόβο για τα χειρότερα που μπορεί να ακολουθήσουν, αλλά και μια ελπίδα να πρυτανεύσει η λογική.
Κρίνοντας και από αυτά που συμβαίνουν σε άλλες χώρες, διαπιστώνουμε πως είναι η στιγμή που οι λαοί ξαναβγαίνουν στους δρόμους, συμμετέχοντας και πάλι μαζικά στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια που οργανώνονται σε πόλεις της Ευρώπης.
Ξαναβγαίνουν στους δρόμους για να θαυμάσουν τον ηρωισμό, το θάρρος και το απαράμιλλο σθένος της ηγεσίας και των ίδιων των Ουκρανών που αντιστέκονται στον εισβολέα και μάχονται με αυταπάρνηση για να σώσουν τη χώρα τους και να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους.
Οι λαοί ξαναβγαίνουν στους δρόμους για να καταδικάσουν τον Ρώσο εισβολέα που με τις πράξεις του καταπατά κάθε έννοια δικαίου και σεβασμού των συνόρων μιας ελεύθερης και ανεξάρτητης χώρας, σκοτώνει αμάχους - πράξη που συνιστά έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και προχωρά σε πράξεις βάναυσης προσβολής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Οι λαοί ξαναβγαίνουν στους δρόμους για να εκφράσουν τον αλτρουισμό και την αλληλεγγύη τους στους πρόσφυγες του πολέμου στην Ουκρανία. Ξαναβγαίνουν στους δρόμους για να ζητήσουν από τις ηγεσίες τους να κάνουν τα πάντα για να σταματήσει ο πόλεμος και να επικρατήσει και πάλι η ειρήνη.
Στις δημοκρατίες η κοινή γνώμη επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό και τις πολιτικές αποφάσεις. Και όλοι διαπιστώσαμε ότι η πίεση αυτή της κοινής γνώμης εφερε αποτελέσματα. Ένα αυξημένο αίσθημα ηθικής ενεργοποίησε εκατομμύρια ανθρώπους στην Ευρώπη.
Μας εξέπληξε θετικά η αντίδραση των πολιτικών ηγετών της Ευρώπης, των διεθνών οργανισμών, πολλών εταιρειών κολοσσών, οργανώσεων, συλλόγων και φορέων να προσπαθούν να επιβάλλουν τις δικές τους κυρώσεις, πέρα από τις κυρώσεις που αποφάσισαν τα ευρωπαϊκά κράτη για τη ρωσική εισβολή.
Η Ευρώπη βγαίνει από το βαθύ λήθαργο, που την υποχρέωνε να στέκεται αδύναμη μπροστά στις μεγάλες κρίσεις και προκλήσεις.
Μπροστά στο αδιανόητο που όμως έγινε πραγματικότητα αποκτά φωνή και γίνεται μια γροθιά για να αντιμετωπίσει την απειλή κατάρρευσης της συλλογικής ασφάλειας. Δεν είναι τυχαίο ότι τις τελευταίες δραματικές ώρες και ημέρες τα βασανιστικά ερωτήματα που απασχολούσαν το μυαλό όλων μας ήταν “αν βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου”, “αν κινδυνεύει και πάλι η ειρήνη στην Ευρώπη”, “αν επιστρέφει η απειλή χρησιμοποίησης των πυρηνικών όπλων”.
Και αν όλες αυτές τις υπαρκτές απειλές με κάποιο τρόπο τις αποφύγουμε (το ευχόμαστε και το ελπίζουμε), πόσο κινδυνεύουν άραγε οι ελευθερίες και τα δικαιώματα δημοκρατικών ευρωπαϊκών κοινωνιών από τον πολιτικό εξτρεμισμό αυταρχικών και ανελεύθερων καθεστώτων ;
Καθεστώτων που θεωρούν δικαίωμά τους να φυλακίζουν πολίτες που τυχαίνει να έχουν μια διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων από τους ίδιους. Να λογοκρίνουν σκληρά δημοσιογράφους γιατί δεν τους αρέσουν οι ερωτήσεις που κάνουν και στην τελική να παίρνουν τα τανκς και να εισβάλλουν σε μια ξένη και ανεξάρτητη χώρα για να την καταλάβουν, επειδή δεν τους αρέσει η ηγεσία που εξέλεξε ο λαός της ;
Απο αυτή τη σκοπιά, δεν είναι απόλυτα δικαιολογημένες οι όποιες ανησυχίες του ελεύθερου κόσμου ;
Γι’ αυτό οι λαοί ξαναβγαίνουν στους δρόμους, ενώνοντας τη φωνή τους με την φωνή της Ουκρανής μητέρας που είπε ότι “θέλω να ξυπνήσω το πρωί και να ζώ σε μια ειρηνική χώρα χωρίς να ακούω σειρήνες και να βλέπω νεκρούς στους δρόμους από τους βομβαρδισμούς”!
