Η Μάνα Εξομολόγηση εκ βαθέων

Γράφει  ο Αθ. Δ. Γκίκας, Μαθηματικός

Το κείμενο αυτό γράφτηκε έχοντας στο νου τη μάνα μου ^. χωράνε όμως σ’  αυτό και πολλές άλλες μανάδες.

Ξεκινώ μ’ αυτό που με βασανίζει και δεν θα εξιλεωθώ γράφοντας σήμερα περίτεχνα λόγια.

Την πίκρανα πολλές φορές και αυτή σε πείσμα, εξακολουθούσε να με νοιάζεται. Δεν θυμάμαι να μου κράτησε κακία ποτέ. Μου φαίνεται πως ήλθε στον κόσμο για να συγχωρεί.

Έμοιαζε καντήλι που φωτίζει σκοτάδια ^. γαλήνια, χρήσιμη, απλή, ευγενική ^. πάντοτε φως.

Μάντευε τις σκέψεις, τις επιθυμίες, πριν τις εκφράσω λεκτικά και προσπαθούσε να τις ικανοποιήσει.

Δεν έμαθε πολλά γράμματα ^. όμως με το παράδειγμά της μας διαπαιδαγωγούσε.

Ήταν φτωχή από αγαθά ζωής ^. πλούσια όμως για τις δικές της προσφορές στη ζωή. Έφερε στον κόσμο έξι (6) παιδιά.

Φόβος μαχαίρι συντάραζε το σφριγηλό και όμορφο κορμί της ξοδεμένο μέσα στην αγωνία του πολέμου, της κατοχής, του Εμφυλίου, για την τύχη των παιδιών της.

Μας έβγαλε, μαζί με τον πατέρα, όλους ζωντανούς από αυτές τις περιπέτειες, τηρώντας κατά γράμμα την Ευαγγελική ρήση:

«Πάτερ ους συ μοι δέδωκας εφύλαξα και ουδείς εξ αυτών απώλετο».

Έβλεπα το πρόσωπό της κάτω από το λιγοστό του λυχναριού πανέμορφο, αποφασιστικό. Ήταν κάθε φορά εκεί που έπρεπε, για να πράξει αυτό που έπρεπε.

Όσο ζούσε ο πατέρας και άντρας της, ήταν η νοικοκυρά του σπιτιού, του εαυτού της και της ζωής. Όταν πέθανε ο πατέρας δεν την αφήσαμε μόνη. Στα χέρια μας, των 6 παιδιών της, ένοιωθε στενάχωρα νομίζοντας ότι μας ήταν βάρος και ας προσπαθούσαμε όλοι να τη γλυκάνουμε.

Τα τελευταία της χρόνια μπορεί να ήταν ανεπαίσχυντα, ειρηνικά, όπως εύχεται η Εκκλησία, δεν ήταν όμως ανώδυνα.

Ζούσε τη δοκιμασία και συγχρόνως το θρίαμβό της. Ενώ η ίδια πονούσε και βρισκόταν κάτω από το ζυγό της θλίψης, έδινε κουράγιο σε μας, τα παιδιά της.

Ήταν η μάνα μου πρόσωπο όμορφο ^. η προσωποποίηση της αλήθειας σε ομορφιά. Τόσο ανθρώπινη που έκανε τις καρδιές να ραγίζουν από αγάπη, σεβασμό και δέος.

Ένα τέτοιο πρόσωπο να υπάρχει μέσα σε μια οικογένεια σε κάνει ν’ αγαπήσεις και τα υπόλοιπα μέλη της.

Μάνα ! με την τριμμένη ρόμπα σου και τη μαντήλα στο κεφάλι φάνταζες στα μάτια μου βασίλισσα με πλουμιστά ενδύματα.

Δεν ξέρω ποια εικόνα της παραμένει βαθύτερα χαραγμένη μέσα μου.

• Της μάνας με το κουράγιο της να χτίζει πάλι απ’ την αρχή τα δυο φορές καμμένα σπίτια από τον κατακτητή ή τον Εμφύλιο κουβαλώντας τα μαδέρια από την Οίτη με το άλογο και φορτωμένη και η ίδια ένα στην πλάτη;
• Της μάνας που της μάθαμε τα γράμματα στα 50 της με το δαυλί στη στάχτη του τζαμιού, και ύστερα καθισμένη στο παραγώνι διαβάζει την Αγ. Γραφή;
• Της μάνας που με το χτύπο της πρώτης καμπάνας μας προέτρεπε να κινήσουμε για την Εκκλησία γιατί χτύπησε η τρίτη (!) ;

Τούτο το ηθελημένο ψέμα της ας το παραβλέψει ο Ύψιστος αφού για τη δόξα του το έλεγε.

Γεννήτορές μου ήταν η μάνα και ο πατέρας. Το θαύμα όμως το κάνει η μάνα. Αυτή με κράτησε στα σπλάχνα της και έδωσε τα πάντα για μένα και τ’ αδέλφια μου χωρίς να κρατήσει τίποτα για τον εαυτό της.

Είχε ξεκαθαρίσει μέσα της ότι γάμος, και παιδιά δεν συμβιβάζονται με αδιαφορία ^. απαιτούν θυσίες, μέριμνα, φροντίδα, αφοσίωση, δική της στέρηση απολαύσεων.

Στέκομαι συγκλονισμένος και συγχρόνως μετανιωμένος από τις ενοχές μου και υποκλίνομαι στη μάνα μου Βασιλική.

Έφυγε και έμεινε η καρδιά της στο κεντημένο κάδρο με τα πουλιά, απομεινάρι της προίκας της, σαν απλωμένη αγάπη.

Έφυγε και έμεινε η αγάπη της στις μισοτελειωμένες κουβέρτες που έπλεκε με το βελονάκι για τα εγγόνια της τον Δημήτρη και την Έφη.

Το ποτάμι της λήθης χωρίζει τη χώρα των ζωντανών από τη χώρα των νεκρών.

Αυτό το ποτάμι έχει πάνω του μόνο μια γέφυρα που φέρει το όνομα στοργική μνήμη των ζωντανών για τους νεκρούς. Αυτή τη γέφυρα βάδισα σήμερα.