Το άγχος του πρωθυπουργού! (Άρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)
Πολιτικοί αναλυτές υπογραμμίζουν συχνά ότι ο θεμέλιος λίθος για τη σταθερότητα ενός πολιτικού συστήματος είναι οι προσδοκίες που γεννά και η δυνατότητα του να τις εκπληρώνει με συστηματικό και διατηρήσιμο τρόπο.
Από αυτή την άποψη στις εκλογές που θα γίνουν την Άνοιξη του 2023, όπως το ξεκαθάρισε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης από το βήμα του κομματικού συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας, κανένας από τους ψηφοφόρους δεν θα θυμάται τα θετικά αποτελέσματα αυτής της κυβέρνησης στο πρώτο κύμα της πανδημίας και ενδεχομένως μπροστά στην κάλπη να μην του περάσουν καθόλου από το μυαλό τα Ραφάλ, η αξιοποίηση του Τατοΐου και η ομιλία του πρωθυπουργού στο Αμερικανικό Κογκρέσο, γεγονός πράγματι πολύ τιμητικό για τη χώρα μας.
Εκείνο που θα μετρήσει στις κάλπες το έχει περιγράψει ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης με τον πλέον σαφή τρόπο στο βιβλίο του “Σκέψεις για μια προοδευτική διακυβέρνηση” που είχε κυκλοφορήσει τη δεκατία του 2000. “Οι πολίτες, έγραφε ο Κώστας Σημίτης, κατά κανόνα επιθυμούν τη διασφάλιση της κοινωνικής τους θέσης και τη βελτίωση της κατάστασής τους”.
Στη βάση αυτού του σκεπτικού, δεν ήταν καθόλου τυχαίες οι συχνές αναφορές του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ομιλία του στο συνέδριο της ΝΔ για τη μεσαία τάξη. Γνωρίζει πολύ καλά ο πρωθυπουργός ότι τις εκλογές στην Ελλάδα τις κερδίζει το κόμμα που καταφέρνει να εκφράσει περισσότερο τις προσδοκίες και να ανταποκριθεί στις ανησυχίες και τα αιτήματα της μεσαίας τάξης.
Το 2019 ο ΣΥΡΙΖΑ πλήρωσε με βαριά ήττα στις εκλογές το μοιραίο λάθος του να υπερφορολογησει τη μεσαία τάξη. Αποτέλεσμα ήταν μια θριαμβευτική νίκη της ΝΔ με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να υπόσχεται να “αναστήσει” τη μεσαία τάξη.
Αυτό είναι σήμερα και το άγχος της κυβέρνησης του. Μήπως δεν μπορέσει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της μεσαίας τάξης για ασφάλεια και προοπτική μέσα σε ένα ζοφερό από κάθε άποψη οικονομικό περιβάλλον, που το χαρακτηρίζουν το ξέφρενο ράλι των τιμών της ενέργειας, οι συνεχείς ανατιμήσεις στα βασικά προϊόντα, η εκτίναξη του πληθωρισμού και μια γενική αβεβαιότητα όσον αφορά τις διεθνείς εξελίξεις.
Η κυβέρνηση, η αλήθεια είναι ότι καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να στηρίξει την οικονομία, αλλά τα προβλήματα μπορεί να την προσπεράσουν.
Από την άλλη, η αντιπολιτευτική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ έχω την αίσθηση ότι απευθύνεται εις ώτα μη ακουόντων εφόσον, όπως φαίνεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις, η μεσαία τάξη δεν έχει αποφασίσει να αποσύρει την εμπιστοσύνη της από τη σημερινή κυβέρνηση.
Αντίθετα ελπίζει ότι η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης θα ικανοποιήσει τις προσδοκίες της.
Αυτό είναι και το άγχος του πρωθυπουργού !
Ο Τσίπρας απογοήτευσε την μεσαία τάξη, ο Μητσοτάκης υπόσχεται να την “αναστήσει” όπως πολλές φορές έχει πει.
Έχω την αίσθηση όμως πως δεν έχει πολύ χρόνο στη διάθεσή του και η διεθνής συγκυρία δεν τον ευνοεί.
Σε κάθε περίπτωση όλα καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι στις επόμενες εθνικές εκλογές, η στήριξη της μεσαίας τάξης θα είναι και πάλι το κεντρικό εκλογικό διακύβευμα και πάνω σε αυτή τη βάση θα γίνει και ο λογαριασμός.
Σε αυτό το χώρο ο πρωθυπουργός εξακολουθεί να έχει τρία χρόνια μετά τις εκλογές το πολιτικό πλεονέκτημα, με την υπενθύμιση όμως ότι η μεσαία τάξη δεν “ανασταίνεται” με επιδόματα !
Χρήστος Αλεξανδρής
