Για το Δημήτρη Τιμπλαλέξη

Γράφει η Ελένη Κραββαρίτου - Ντελή

Δημήτρη μας φίλε καρδιακέ
έφυγες μιας Καθαράς Δευτέρας τη νυχτιά
τράβηξες στη ζωή μας χαρακιά.

Σαν αετός πέταξες ψηλά
στα άγρια απάτητα βουνά
στα δασιά δεντριά.

Πάντα πέταγες ψηλά
και είχες ανοιχτά φτερά
κόντρα σε δύσκολους καιρούς
άνοιγες καινούργιες ατραπούς.

Ήσουν το δέντρο το γερό
που κλώνους άπλωσες στο φως
της γενιάς σου άξιους συνεχιστές.

Με αγάπη μόνο στην καρδιά
άνοιγες μια μεγάλη αγκαλιά
αδελφός, σύντροφος, φίλος μας μοναδικός.

Όλος φωτιά, όλος πυγμή
με της Ελένης την αγάπη την ξεχωριστή
χάραζες ήλιους και φεγγάρια.

Έπλαθες κόσμους μαγικούς,
παραμυθένιους, ονειρικούς.
Έβρισκες λέξεις πρωτόγνωρες, μεστές
κεντούσες τον κόσμο μας
με πολύχρωμους ιστούς.

Το δίκιο είχες οδηγό
σημαία σου τον σεβασμό
την ευαισθησία στο διπλανό.

Αγωνιστής, μπροστάρης, ο ταγός
σε μάχες προσωπικές, κοινωνικές,
έχοντας μέσα σου βαθιά
την πίστη τη δημοκρατική.
Ήρθε όμως μία άνοιξη πικρή
πικρή σαν το σκοτάδι,
που σου έκλεψε τη ζωή
και άφησε πίσω της μαράζι.

Μες στα λουλούδια π’ ανθίζουν
στις ανεμώνες που μαβίζουν
σκύψε και πάρε μυρωδιές
από της αμυγδαλιάς τις αγκαλιές
κράτα τες σα φυλαχτό
στον κόσμο εκεί τον φωτεινό.

Αιώνια ταξιδευτής,
των αστεριών πια γητευτής
στου φεγγαριού τη ράχη
αρχίζεις σε νέα πλάση.

Είσαι πια αλλού
στο βάθος του αίθριου ουρανού
στου ονείρου τα μπαλκόνια
με τον αστρίτη συντροφιά
και της καρδιάς μας την αγάπη τη βαθιά.