Για ποιον χτυπάει η καμπάνα…

Κανένας άνθρωπος δεν είναι ένα νησί από μόνος του,
Κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι του κόσμου,
Είναι ένα κομμάτι της ανθρωπότητας, του όλου.
Αν ένας σβώλος γης ξεβραστεί από τη θάλασσα,
η Ευρώπη μικραίνει, σαν να’ χε βυθιστεί κι ένα ακρωτήρι
Το ίδιο και με των φίλων σου το χαμό ή και του φίλο σου.
Ο θάνατος κάθε ανθρώπου με μειώνει,
Γιατί είμαι ένα κομματάκι της ανθρωπότητας, του όλου.
Για τούτο ποτέ μην στέλνεις να μάθεις για ποιόν χτυπάει η καμπάνα.
Η καμπάνα χτυπάει και για σένα.

Τα λόγια του Άγγλου ποιητή και ιερωμένου Τζον Νταν [1572-1631], ενέπνευσαν τον Χέμινγουέη στη συγγραφή ενός εκ των αριστουργημάτων του, Αποχαιρετισμός στα όπλα, και αναδεικνύουν την ανάγκη αλληλεγγύης ανθρώπων και κρατών.

Μια ανάγκη που ποτέ, δυστυχώς, δεν λειτούργησε, ώστε να’ χουν αποφευχθεί οι αιματεροί και αδελφοκτόνοι πόλεμοι. Και ενώ ακόμα καπνίζουν τα ερείπια από τις αιματηρές και ανθρωποφάγες ρήξεις και το ξερίζωμα λαών σε τόσα πολλά γεωγραφικά σημεία, ένας άλλος αλληλοσπαραγμός ξεκίνησε. Ένας πόλεμος ισχύος και συμφερόντων.

Μια ανάγκη των ισχυρών της γης για να επαληθεύσουν ‘’το μπόι τους, το νταϊλίκι τους, την παντοδυναμία τους’’. Ένας πόλεμος που μέσα στα σαγόνια του πολτοποιούνται εκατομμύρια γυναικόπαιδα, ανήμποροι γέροντες, άμαχοι και μάχιμοι, άνθρωποι με ρίζες ιστορίας και πολιτισμού που φτάνουν στα βαθειά σπλάχνα της γης. Λαός με μια ιστορία εθίμων, παραδόσεων και αγώνων αιώνων.

Σήμερα στην Ουκρανία δεν ηχούν χαρμόσυνα οι καμπάνες για να προσκαλέσουν σε χαρές, γιορτές και πανηγύρια, μα ούτε και ο πένθιμος ήχος της νεκροκαμπάνας.

Γιατί ποιος είναι ακόμα ζωντανός να τραβήξει την τριχιά, μα και που να βρει καμπάνα. Έπεσε κι αυτή μαζί με τον κουδονοκρούστη. Σήμερα ηχούν μονάχα, ανατριχιαστικά, σειρήνες πού καλούν τους ανθρώπους να προστατευτούν από τους βομβαρδισμούς και να μπουν στα σπλάχνα της γης για να σωθούν.

‘’Είναι δυνατόν αυτό το έξυπνο ζώο, ο ‘ άνθρωπος’ , που αυτοπροβάλλεται ως η ‘κορωνίδα της Δημιουργίας’, να βρίσκεται ακόμη στο επίπεδο τέτοιας αγριότητας και προπάντων μωρίας, ώστε να μην μπορεί να φαντασθεί και να θεσπίσει για τη λύση των διαφορών του άλλον τρόπο παρά τη σφαγή ;’’.

Τούτα τα λόγια θα μας πει ο Δρ. της Φιλοσοφίας Ευάγγελος Παπανούτσος στο δοκίμιό του και θα κλείσει με τη φράση ‘’Είναι σκληρή του ανθρώπου η καρδιά και το συμφέρον τον τυφλώνει’’.

Κανένας, λοιπόν, δεν είναι ένα νησί, μια ξεχωριστή μονάδα. Είμαστε μέρος, ενός μικρού μορίου της ανθρωπότητας. Κάθε φορά που η καμπάνα χτυπάει, ας σκεφτόμαστε πως μαζί με το φίλο, το γείτονα, τον συνάνθρωπό, τον Ούγγρο, τον Ρώσσο, τον Αβγανό, που φεύγει, μαζί του πορεύεται κάτι από μας.

Ο θάνατός του είναι και ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ.

Νίκος Ταξ. Δαβανέλλος
Δάσκαλος.