Η ΔΙΑΦΘΟΡA δεν πέθανε ΑΝΑΚΥΚΛΩΝΕΤΑΙ και προς τη δόξα τραβά !

Γράφει ο
Γιώργος Καρανάσιος  
gkaranasios24@gmail.com

Μας πήραν είδηση. Και μάλιστα λίγα μόλις χρόνια μετά την επιτροπεία των μνημονίων εκείνη την ευρωπαϊκή «θεραπεία» που, υποτίθεται, θα μας έβαζε στον ίσιο δρόμο.

Πέρασαν, λοιπόν, κι ούτε που μας άγγιξαν. Δεν καταλάβαμε τίποτα. Η αλήθεια είναι πως, μέσα μας, δεν άλλαξε τίποτα. Είναι βαθιά ριζωμένη η πεποίθηση ότι το κράτος μας είναι διεφθαρμένο σχεδόν το έχουμε αποδεχθεί σαν φυσικό νόμο.

Το λέμε με κυνισμό, παντού, και ύστερα απλώς περιμένουμε την επόμενη «υπόθεση-ρεμούλα»: τους εκτελωνισμούς στον Πειραιά, τους περίφημους «διαγωνισμούς», ή εκείνα τα άθλια κουτιά ανακύκλωσης που στήθηκαν για τα μάτια του κόσμου.

Και ακόμη χειρότερα, όπως αποτυπώνεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αν ποτέ ανοίξει το κουτί με τα «χρυσαφικά» των κολλητών, εκείνων που με απευθείας αναθέσεις μάσησαν δημόσιο χρήμα δισεκατομμυρίων.

Πρόσφατη δημοσκόπηση έδειξε ότι το 70% των πολιτών θεωρεί πως το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας είναι η διαφθορά. Ενδιαφέρον. Θα είχε αξία να ξέραμε τι ακριβώς εννοούν με «διαφθορά». Τους άλλους; Τους «από πάνω»; Ή μήπως όλους μαζί; Και πώς την ενισχύουν, τελικά, οι «από κάτω»;

Γιατί, όταν έρθει η ώρα να παρακάμψουμε τη σειρά, να «βάλουμε ένα μέσο», να «τα βρούμε μεταξύ τους», τότε ο ορισμός της διαφθοράς αλλάζει. Η διαφθορά τότε γίνεται «εξυπηρέτηση». Και μετριέται σε ψήφους. Έτσι τρέφεται το τέρας από εμάς τους ίδιους. Γι’ αυτό και επιλέγουμε, ξανά και ξανά, το ίδιο πακέτο: πολιτικάντες που γνωρίζουν καλά τον δρόμο της λαμογιάς.

Όχι γιατί δεν τον βλέπουμε, αλλά γιατί βολεύει. Αντί, λοιπόν, να κουνάμε το δάχτυλο, ας δούμε όσοι ακόμη μπορούμε τη ρίζα του προβλήματος:
η διαφθορά, ή μάλλον η αίσθησή της, διαλύει την εμπιστοσύνη.

Και χωρίς εμπιστοσύνη δεν υπάρχει τίποτα. Ούτε θεσμοί, ούτε κοινωνία, ούτε ελπίδα. Όταν δεν εμπιστεύεσαι τον διπλανό σου, τον υπάλληλο, τον γιατρό, τον πολιτικό, το σχολείο των παιδιών, κ.λ. τότε αρχίζεις να νοιάζεσαι μόνο για τον εαυτό σου, για την πάρτη σου.

Και αυτό γεννά κάτι ακόμη χειρότερο από τη διαφθορά: τη βία της καθημερινότητας. Τη βία στα βλέμματα, στους δρόμους, στις κουβέντες, στις αντιδράσεις.

Η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι η αρχή της διάλυσης. Και το πιο επικίνδυνο είναι πως, μαζί της, γκρεμίζεται και η δημοκρατία. Γιατί η δημοκρατία δεν επιβάλλεται με νόμους, στηρίζεται σε κάτι πιο εύθραυστο, πιο ανθρώπινο: στην πίστη ότι, έστω λίγο, μπορούμε να εμπιστευτούμε ο ένας τον άλλον.

Και όταν αυτό χαθεί, δεν τελειώνει απλώς η εμπιστοσύνη. Τελειώνει και η χώρα.