ΚΟΝΤΑ ΣΤΗ ΦΑΤΝΗ

Γράφει ο Ηλίας Σπυρόπουλος
Συνταξιούχος εκπαιδευτικός

Στην εποχή μας ο άνθρωπος, ένας αχόρταγος στρατοκόπος της ζωής, οδοιπορεί, προβληματίζεται χωρίς να συμπορεύεται με το άστρο της Βηθλεέμ. Με σκοπιμότητες και μίσος φωτίζει την Αγία Φάτνη, με τις λάμψεις των κανονιών.

Ο χώρος της Αγίας Φάτνης, πεδίο άγριων μαχών. Οι Άγγελοι φέτος φοβισμένοι θα ψάλλουν στη φάτνη και οι βοσκοί με όπλα στο χέρι θα πλησιάσουν το Σπήλαιο. Τη Γέννηση του Θεού της Αγάπης, υμνούμε με θούρια και πολεμικούς παιάνες.

Οι τρεις Μάγοι φέτος ίσως να μην προσκυνήσουν το Μικρό Θεό για να λάβουν μέρος σε κάποιο συνέδριο αφοπλισμού στη Γενεύη. Τραγική εικόνα του καιρού μας. Ο άνθρωπος δυο χιλιάδες χρόνια τώρα δεν μπόρεσε να συλλάβει και να υλοποιήσει το μήνυμα της Αγίας Φάτνης. Υποκριτές ευχών, δηλώσεων αλλά και εκδηλώσεων, χωρίς Άστρο εσωτερικό, έχουμε χάσει τον προσανατολισμό μας και μακριά από το Θεό της Αγάπης, βαδίζουμε στην αυτοκαταστροφή.

Οι ισχυροί της γης και οι κάθε είδους διπλωμάτες, ταλαιπωρούν την ειρήνη.

Πόλεμοι συνεχείς στην Ανατολή, αλλά και παγκόσμια, κοσμούν τα έθνη και εξέλιπε ο ανθρωπισμός. Τούτες οι μέρες μας γεμίζουν σκέψεις και αυτοκριτική! Ο καθένας μας ας γυρίσει στη δική του Φάτνη, στο δικό του εσωτερικό κόσμο.

Αναδρομή και νόστος σε στιγμές που διδάσκουν και συγκινούν. Εμείς οι Ρουμελιώτες τα Χριστούγεννα γινόμαστε προσκυνητές της γενέθλιας Φάτνης μας. Πατριδολάτες αθεράπευτοι αγραυλίζουμε στη δική μας πατρική Εστία.

Εκεί μας καρτερούν οι θύμησες και οι αναμνήσεις. Στο χωριό μας γινόμαστε φιλόσοφοι και προσκυνητές. Σταυρώνουμε τις ευχές και το παλιό πατρικό σπίτι γίνεται παλάτι. Ο ταπεινός ιερέας του χωριού στην ωραία πύλη μοιάζει για πατριάρχης.

Κάθε έλατο στη Ρούμελη και Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Οι καρδιές των χωριανών χτυπούν στον ίδιο χτύπο και οι ξενιτεμένοι μας αυτές τις ημέρες γυρίζουν νοερά στη γενέθλια γη. Ο μεγάλος Παλαμάς τόνισε επιγραμματικά για μας τους Ρουμελιώτες: «Η ψυχή του Ρουμελιώτη δεν εκπατρίζεται».

Τα Χριστούγεννα περισσότερο γιορτάζει η ύπαιθρος χώρα με την πλούσια λαϊκή κληρονομιά. Γιορτάζει η πονεμένη μάνα των ξενιτεμένων, γιορτάζει η ηρωίδα μάνα του χωριού.

Κάθε κονάκι και μια ζεστή Φάτνη. Η γλυκόλαλη καμπάνα της εκκλησίας του χωριού, καλεί μεσάνυχτα για την Χριστουγεννιάτικη ακολουθία. Η Γέννηση του Θεανθρώπου είναι το ωραιότερο ποίημα που έγραψε ο Θεός για τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου.

Καιρός ο καθένας μας να γυρίσει στη δική του Φάτνη. Χωρίς μίση και πάθη να προσφέρουμε αντί χρυσού και λίβανου, την καρδιά μας στο νεογέννητο Θεό. Μαζί με τα παιδιά ας ψάλλουμε όλοι τα κάλαντα, υμνώντας τη Γέννηση και την αγάπη…

Κοντά στη Φάτνη ας γίνουμε Άνθρωποι… και το Άστρο της Βηθλεέμ ας καταυγάσει με τη θεϊκή του μαρμαρυγή τον εσωτερικό μας κόσμο. Ας παρακαλέσουμε να σταματήσουν οι δολοφονικοί πόλεμοι και ας ενστερνιστούμε το: Δεύτε πάντες υμνήσουμε: Δόξα εν υψίστοις Θεό και επί γης Ειρήνη….