Γράφει ο Γεώργιος Χρ. Ράπτης

Δικηγόρος

Ράγες : σιδερένιες ράβδοι επάνω στις οποίες κινούνται τρένα ή τραμ [Μείζον Ελληνικό Λεξικό].

Κατά τη Γερμανική λαϊκή παράδοση, πλούσιος αξιωματούχος του Γερμανικού Κράτους, επισκέπτεται την θερινή κατοικία του, για διακοπές, ενοχλείται όμως σφόδρα από το κωδωνοστάσιο της εκκλησίας, το οποίο δεν τον αφήνει να χαρεί τις διακοπές του, για αυτό το λόγο, «αναγκάζει διά της δύναμης του, πολιτικής και οικονομικής» το εκκλησιαστικό συμβούλιο να σταματήσει τη λειτουργία του κωδωνοστασίου, γεγονός που δεν το δέχονται οι κάτοικοι του χωριού, λέγοντας του, ότι «στο Μόναχο υπάρχουν δικαστές».

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει πιο γλαφυρή απόδειξη της δύναμης της Δικαιοσύνης, και της εμπιστοσύνης των πολιτών σε αυτήν, έναντι της αυθαίρετης κρατικής εξουσίας, από την εν λόγω ιστορία.

Κάπως έτσι πιστεύω, ότι ο Μοντεσκιέ είχε οραματιστεί τη διάκριση των εξουσιών, σε νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική, οι οποίες είναι ανεξάρτητες και ΠΡΕΠΕΙ να επιτελούν αδιαπραγμάτευτα και πρώτιστα ανεπηρέαστα, το ρόλο για τον οποίο έχουν συγκροτηθεί.

Στο Ελληνικό Δίκαιο και δη στο Σύνταγμα μας, τον υπέρτατο κανόνα δικαίου, στο δικαικό μας σύστημα, στο άρθρο 26 προσδιορίζονται τα ακόλουθα   

  Άρθρο 26: του Συντάγματος (Διάκριση των εξουσιών)

1.H νομοθετική λειτουργία ασκείται από τη Bουλή και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
2. H εκτελεστική λειτουργία ασκείται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και την Κυβέρνηση
3. H δικαστική λειτουργία ασκείται από τα δικαστήρια οι αποφάσεις τους εκτελούνται στο όνομα του Eλληνικού Λαού.

Με αφορμή λοιπόν το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, καθημερινά γινόμαστε δέκτες, από τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξολόθρευσης και όχι Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης), υπαρκτών, ανυπόστατων ή πλαστογραφημένων γεγονότων, που αφορούν την εν λόγω υπόθεση και την επιρροή ή μη, της μίας εξουσίας στην άλλη.

Καθημερινά στα τηλεοπτικά δικαστήρια, ακούμε και βλέπουμε ανθρώπους, δυστυχώς ημιμαθείς και ως γνωστόν κατά τη λαϊκή ρήση, η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια, οι οποίοι προσπαθούν για ίδιον όφελος, παραπληροφορώντας, να δημιουργήσουν καταστάσεις, στηριζόμενοι στην ανείπωτη θλίψη, που προκάλεσε το δυστύχημα των Τεμπών.

Είναι κανόνας και όχι εξαίρεση, οι περιπτώσεις, που οι «αστυνομικοί αναλυτές» πριν ακόμη σχηματισθεί δικογραφία, αναλύουν τα στοιχεία της και εκφέρουν άποψη ακόμη και για την ποινή, ενώ ακόμη ο δράστης δεν έχει προσαχθεί στη Δικαιοσύνη.

Δυστυχώς, σημείο των καιρών, και των ηθών μας, το αδήφαγο πλήθος, το οποίο «ηδονίζεται» από γαργαλιστικές λεπτομέρειες και τροφοδοτεί την καθημερινότητα μας, με σκηνές απείρου κάλλους.

Στο δυστύχημα των Τεμπών, η αντιμετώπιση του, κυρίως από τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξολόθρευσης και όχι Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης)  δυστυχώς ξεπέρασε κάθε όριο.

Πέραν του πραγματικού γεγονότος και του τραγικού της απώλειας 57 αθώων ψυχών, υπάρχουν επιπλέον δυο ακόμη πτυχές αυτής της τραγικής ιστορίας, η πρώτη έχει να κάνει με την εμπλοκή πολιτικών προσώπων και δη την ευθύνη αυτών, στην επέλευση του τραγικού συμβάντος, διά παραλείψεων τους από νόμιμες ενέργειες, κατά την άσκηση των καθηκόντων τους και η δεύτερη με τη τυχόν συγκάλυψη?, που επιχειρείται από τους άλλους δυο πυλώνες εξουσίας (νομοθετική και εκτελεστική) προς την Δικαιοσύνη, γεγονότα που δεν καλύφθηκαν όπως έπρεπε.

Σαφώς και ανυπερθέτως και οι τρεις προαναφερόμενες Εξουσίες, λογοδοτούν έναντι των πολιτών τους και ενώ για την νομοθετική και εκτελεστική εξουσία τα «πράγματα – όρια» είναι σαφή και αδιάψευστος κριτής τους, είναι οι εκλογές, για τον τρίτο πόλο, αυτό της Δικαιοσύνης, δυστυχώς δεν ισχύει κάτι τέτοιο.

Η Δικαιοσύνη οφείλει και πρέπει να ομιλεί με τις αποφάσεις των δικαστών της.

Άλλωστε «η Δημοσίευσις είναι η ψυχή της Δικαιοσύνης» κατά τον Ιάκωβο Μαγερ

Αυτοί που ασκούν το λειτούργημα του δικαστή συνεπικουρούμενοι από τους συλλειτουργούς δικηγόρους, έχουν ηθικό καθήκον και υποχρέωση να σχηματίσουν πλήρη και ασφαλή δικανική πεποίθηση, έτσι ώστε κατά τους κανόνες της ορθοδικίας και ευθυκρισίας να απαλλάξουν ή να καταδικάσουν κάποιον, στηριζόμενοι σε στοιχεία και αποδείξεις και όχι σε εικασίες.

Έχουν επίσης υποχρέωση, οι δικαστές, να δέχονται ιδίως σε υποθέσεις δημοσίου ενδιαφέροντος, την κριτική που τους ασκείται, ως απόρροια της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας, εκάστου πολίτη (άρθρο 5 παρ 1 του Συντάγματος), το οποίο αποτελεί κατά τη γνώμη μου, την κορωνίδα του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Ας αφήσουμε λοιπόν τη Δικαιοσύνη απερίσπαστη να επιτελέσει το καθήκον της.

Παρά τη γκρίνια και τη δυσπιστία των πολιτών απέναντι της, η οποία σε κάποια σημεία είναι δικαιολογημένη, ο κανόνας είναι ότι απαρτίζεται από άξιους και ικανούς λειτουργούς, οι οποίοι θα ορθώσουν τείχος και αντίσταση στις αυθαιρεσίες από όπου και αν προέρχονται αυτές, ακόμη και από τις άλλες δυο μορφές εξουσίας.

Και επειδή δεν πρέπει να αποφεύγουμε την πραγματικότητα, μένοντας αδρανείς, γιατί όσο την αποφεύγουμε, αυτή μας καταδιώκει, το μόνο το οποίο έχουμε να κάνουμε εμείς, είναι να βγούμε στο δρόμο, την Παρασκευή 28-2-2025, δυο έτη μετά το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, να ενώσουμε τις φωνές μας, με τις οικογένειες των θυμάτων και να ζητήσουμε πέραν της απόδοσης της Δικαιοσύνης, να μην συμβεί ποτέ ξανά, τέτοιο γεγονός.

Το οφείλουμε στους εαυτούς μας, στα παιδιά μας και πρώτιστα σε αυτούς και αυτές που χάθηκαν.

Δεν πρέπει όμως να Αφήσουμε κανέναν και για οιονδήποτε λόγο, να καπηλευτεί τη στάση μας, Δεν πρέπει να Αφήσουμε κανέναν να «λερώσει – αμαυρώσει» την αγνή, άδολη και αμόλυντη πορεία μας, στη μνήμη των αθώων ψυχών.