ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ: Ο ΚΙΟΤΗΣ

Γράφει ο
Χ.Τ. ο Βιτ’λιώτης

Ο  ΚΙΟΤΗΣ 

Δυο γέροντες στο καφενέ,
για το «Σαράντα» λέγαν
και βγάζαν δάκρυ ρεφενέ
θυμόντουσαν και  κλαίγαν.

Λέγανε για τους Ιταλούς,
τις μάχες, τον «αέρα»,
πως πιάνανε αιχμάλωτους
χωρίς να ρίξουν σφαίρα.

Λέγανε για τους Γερμανούς
κι οι φλέβες τους φουσκώναν,
για τις θηριωδίες  τους,
που άμαχους σκοτώναν.

Κι ύστερα σταματήσανε,
Τι άλλο πια να πούνε,
τα μάτια τους αφήσανε
να λένε και ν’ ακούνε.

- Μήτσο, του λέει, δε μπορώ,
δεν έχω πια ακμάδα,
στους Γερμανούς ν’ αντισταθώ  
να ’ρχονται στην Ελλάδα.

Εμείς τότε τους διώξαμε,
αυτοί  τους φέραν πίσω
κι αφού δεν αντιστέκομαι
θέλω να ξεψυχήσω.

Όμως φοβάμαι πιο πολύ
τους φίλους μας ’κει πάνω,
μήπως με διώξουν για κιοτή
κι ύστερα … ξεπεθάνω.

    Απ’  «το γέλιο
της αρκούδας»  2016

Λαμία 25/10/2024