Στο χελιδόνι μας

Γράφει ο Τάσος Γεμενής

Κλωτσάς,

κλωτσάς άγαρμπα κι ανήθικα ζωή ό,τι δεν αντέχεις

και χωρίς έλεος το εγκαταλείπεις,

χωρίς καμιά σπλαχνιά, χωρίς δεύτερη σκέψη,

αδίστακτη και ανοικτίρμων για το ένα ή τον έναν,

δεν ιδρώνει το αυτί και η καρδιά σου, στα πολλά ξοδεύεσαι,

για τον σακάτη, τον ανίσχυρο και τον ανάπηρο, που είμαστε και μεις παιδιά σου,

αποστρέφεις το πρόσωπό σου κι ούτε κουβέντα να γίνεται,

κάτι μου θυμίζει αυτό, τους φασισταράδες που στέλνουνε τους παραπάνω

στους ευγενείς θαλάμους αερίων

και τους ξεφορτώνονται, χωρίς πολλά, στον Καιάδα.

Εμένα θα μ’ εύρεις σταθερά και αμετάκλητα

απέναντί σου μ’ όποιο κόστος, χωρίς να με νοιάζει,

χωρίς να μου καίγεται καρφί πώς θα το πάρεις

και ξέρω καλά πως δεν σηκώνεις ανταρσίες από πρώτο χέρι

εγώ, χωρίς παρεξήγηση, θα δώσω και την τελευταία σταγόνα και πνοή μου

σ’ αυτόν τον έναν, τον άμοιρο και απομακρυνθέντα,

σ’ αυτόν που έχει για ήλιο του την έρημο και την θλιβερή εγκατάλειψη

που δεν νοιάζεται κανένας αν έχει τελειώσει ή πικρά ψευτοζεί,

αυτόν θα αγκαλιάσω κι ας είμαστε ξεγραμμένοι και μπατίρια

και η αποστροφή και ο περίγελως των πολλών,

αυτόν θα έχω πιλότο στην καρδιά μου

και για καλημέρα στη στράτα μου.

Εσύ ΖΩΗ μπορεί να μας έχεις ξεγραμμένους,

όμως εμείς χαιρόμαστε να μας στέλνεις χαιρετίσματα

πως είσαι καλά και να μαθαίνουμε νέα σου.

Μ’ όλες τις αναποδιές και τσαχπινιές σου

ξέρουμε πως μας ζηλεύεις, καθένας με τις επιλογές και τα κουσούρια του,

καθένας όπως στρώνει κοιμάται,

αλλά πάντα ένας τιποτένιος και φτυσμένος ως τις ρίζες του,

ένας αναπάντητος, ξεσκισμένος και καταγερμένος,

ανεντόπιστος και ανήμπορος

θα σου χτυπήσει την πόρτα και θα ζητήσεις το ΕΛΕΟΣ του.