ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ

Γράφει ο
ΤΣΙΠΡΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

Τρομοκρατική επίθεση στη Νέα Ορλεάνη: 15 νεκροι και 35 τραυματίες. Τι μπορεί να κάνει κάποιος απέναντι σε έναν άνθρωπο που έχει αποφασίσει να πεθάνει; Πώς μπορείς να αντιμετωπίσεις κάποιον που στο όνομα είτε μιας θρησκευτικής ιδεοληψίας, είτε μιας πολιτισμικής ιδιομορφίας είτε μιας φονταμενταλιστικής θεώρησης των πραγμάτων, είτε μιας στρεβλής- κατ' αυτούς ορθής - υιοθέτησης ενός εξουσιαστικού προτύπου που πρεσβεύει τον αφανισμό και όχι τη διαλλακτικότητα, την εκρίζωση και την εκδικητικότητα ως αντίποινα σε προγενέστερες καταπιέσεις από τους «ισχυρούς», ζώνεται με εκρηκτικά και πηγαίνει να συναντήσει τον θεό του στον παράδεισο, όπου θα βιώσει την απόλυτη ευτυχία, επειδή έτσι επιτάσσει το θρησκευτικό δόγμα ;

   Τα πρόσφατα χτυπήματα που δικαιολογούνται μόνο από κτηνώδη μυαλά, ανέδειξαν συγκεκριμένα πράγματα και απογύμνωσαν μια κατάσταση αδράνειας και αδιαφορίας που υπέφωσκε εδώ και πολλά χρόνια και την οποία εξέθρεψε ο δυτικός πολιτισμός ανά τους αιώνες και υιοθέτησαν ως αρχή τόσο οι κυβερνώντες όσο και οι κάτοικοι του λεγόμενου πολιτισμένου και δημοκρατικού κόσμου. Ένας δυτικός πολιτισμός συχνά στιλβωμένος, υλικοτραφής, που επένδυε σε μια στάση ανωτερότητας.

    Στόχος δεν είναι απλώς ο τρόμος. Είναι ο θάνατος, η εξαφάνιση οποιουδήποτε υπηρετεί έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής , που εξέθρεψε ο υλικός ευδαιμονισμός, η υπερκατανάλωση, η ελευθερία που συχνά καταντάει ασυδοσία, η παραμόρφωση ενός υγιούς δημοκρατικού προτύπου. Ο δυτικός κόσμος αφέθηκε σε μια ευδαιμονία, σε μια μακαριότητα, όπου οι υγιείς αρχές και αξίες αλλοιώθηκαν. Η Ευρώπη έμεινε ανοχύρωτη. Τα σημάδια υπήρχαν, οι νύξεις υπήρχαν, αλλά ο δυτικός κόσμος φάνηκε απροετοίμαστος, κώφευε – ηθελημένα ή αθέλητα και προσπαθούσε εκ των υστέρων με επικοινωνιακή διαχείριση και φαντασμαγορία, όπου κατεβαίνει στο δρόμο ο στρατός ή αυξάνονται τα μέτρα ασφαλείας, να πείσει τον πολίτη να νιώσει ασφαλής, μέχρι το επόμενο χτύπημα

   Τα χτυπήματα αυτά κατέδειξαν ολοφάνερα το πέρασμα  από μια εποχή αθωότητας σε μια εποχή ωρίμασης, περίσκεψης, προβληματισμού ως προς το πόσο ευάλωτοι είμαστε απέναντι σε εχθρούς. Τώρα είναι η ώρα όλες οι δυνάμεις να συμπαραταχθούν. Να αφήσουν τα στενά μικροσυμφέροντά τους και να αντιμετωπίσουν μια μάστιγα, μια επιδημία, έναν τυφώνα που πλησιάζει απειλητικά.

   Αλήθεια, μήπως η Ευρώπη-και η Δύση γενικότερα- πληρώνει την αποικιοκρατική και ιμπεριαλιστική της πολιτική; Μια πολιτική επιβολής και εκμετάλλευσης, που οδήγησε στη δημιουργία των τεχνητών μεταποικιακών κρατών στη Μέση Ανατολή, που δεν ενστερνίστηκαν τις δημοκρατικές αρχές του δυτικού κόσμου, γιατί ποτέ δεν τις αφομοίωσαν ως τρόπο ζωής. Πληρώνει ίσως τη γκετοποίηση στο εσωτερικό της ανθρώπων ξένων, που βιώνουν την απομόνωση σε κακές συνθήκες ζωής, χωρίς την απαραίτητη μέριμνα; Πληρώνει το ότι δεν μπόρεσε να διαπαιδαγωγήσει τους νόμιμους μετανάστες της στις αρχές και τις αξίες ενός πολιτισμένου τρόπου ζωής, παρέχοντάς τους ισότιμα δικαιώματα στην παιδεία, και σε άλλες παροχές; Πληρώνει μια αδιαλλαξία ή μια ασυδοσία ως προς το σεβασμό των συνηθειών και ιδιαιτεροτήτων των μειονοτήτων στο εσωτερικό της; ΄Η αντίθετα την αδιαφορία για την ουσιαστική ενσωμάτωση των ξένων με βάση ισότιμους κανόνες ;

   Είναι επιτέλους η ώρα ο καθένας –πολιτικός και απλός πολίτης- να σκεφτεί σοβαρά τι λογής είναι αυτό το πολιτισμικό πρότυπο που βιώνουμε και υπηρετούμε. Είναι η ώρα αναθεωρήσουμε την ευδαιμονία μας , τον ωχαδελφισμό, την παθητικότητα, την αδράνεια. Ο εχθρός δεν είναι πάντα ο άλλος. Είναι ο εαυτός μας, που επιτρέπει στα θηρία να εισβάλουν και να καταστρέψουν. Είμαστε εμείς που εθιστήκαμε στη βαρβαρότητα, μπουκωμένοι από την ύλη και τον ατομικισμό μας, και απλώς κρατούμε ενός λεπτού σιγή ή φωτίζουμε τα κτίρια ση μνήμη θυμάτων ή αφήνουμε λουλούδια. Ωραία είναι αυτά, αλλά εκ των υστέρων. Μοχλεύουμε για λίγο το θυμοειδές, για να κατευνάσει το επιθυμητικόν. Παντού καθημερινά πεθαίνουν αθώοι. Παντού ο πόνος είναι ίδιος και η βία δεν έχει χρώματα. Είναι η ώρα να επαναπροσδιορίσουμε τις αρχές μας και να μην επιτρέψουμε σε κάποιους υπανθρώπους να εμβάλουν το φόβο κλείνοντάς μας στο καβούκι μας. Είναι η ώρα η Ευρώπη, και γενικότερα ο πολιτισμένος κόσμος, να κάνει αυτοκριτική, να οδηγηθεί σε μια εσωτερική αναδόμηση. Οφείλει να χτυπήσει το κακό στη ρίζα του. Η εντατικοποίηση των μέτρων ασφαλείας και φύλαξης των συνόρων και ο αυστηρός έλεγχος των εισερχομένων με τη συνεργασία όλων των κρατών..

Ο μόνος τρόπος, για να απογυμνώσεις από τα εκρηκτικά έναν άνθρωπο που έχει πάρει απόφαση να πεθάνει για έναν στρεβλό σκοπό είναι να του αφαιρέσεις το κίνητρο να το κάνει, να αποδυναμώσεις την ιδέα που τον τρέφει, να γκρεμίσεις τη σαθρή ιδεοληψία του, να συμβάλλεις –ως το δυνατό κράτος- στην θεσμική, κοινωνική και πολιτική δημοκρατική οργάνωση του κράτους που τον συντηρεί. Ο απομονωτισμός οδηγεί στην δημιουργία θυλάκων αντίστασης και η γκετοποίηση στην παραγωγή βίας. Η επιβολή και η επεκτατική πολιτική της Δύσης ανάβει το φυτίλι μιας κοινωνικής έκρηξης, η οποία όταν συνοδεύεται και από ένα θεολογικό υπόβαθρο, υποθάλπει το φανατισμό, τη μισαλλοδοξία και τη βίαιη αντίδραση., Η πανστρατιά εναντίον των τρομοκρατών, αλήθεια, πού θα οδηγήσει; Μήπως θα έχει τα αντίθετα αποτελέσματα και θα επιτείνει το φανατισμό, τη στιγμή μάλιστα που ο εχθρός είναι «αόρατος», αφανής και δυσπρόσιτος; Μήπως επιτείνει το αίμα; Η βία φέρνει βία, την οποία πληρώνουν οι άμαχοι, οι απλοί πολίτες, όχι οι κυβερνώντες ή η εξουσία που την παράγει και την προωθεί. Πρόκειται για έναν πόλεμο χωρίς νικητή. Και οι δύο πλευρές παίζουν στο ίδιο παιχνίδι, ο ένας παίζει το παιχνίδι του άλλου χωρίς αποτέλεσμα, με μοναδικά θύματα τον απλό, περαστικό άνθρωπο, και όχι τους ιθύνοντες, την εξουσία.

   Ο δυτικός κόσμος πρέπει να ανασυγκροτηθεί, να αφυπνιστεί, να ενωθεί ουσιαστικά, να πατάξει τα όποια συμφέροντα υποθάλπουν το κράτους του θανάτου. Οφείλει να αφουγκραστεί τα μηνύματα των καιρών και τις εκκωφαντικές αλλαγές που συμβαίνουν, έστω και την ύστατη στιγμή συμπαγής να υπερασπιστεί τις αξίες και τα ιδανικά που γέννησαν τον υγιή ανθρωποκεντρικό πολιτισμό.