Το Λαογραφικό και Νομισματικό Μουσείο Δομοκού Φωτ. Σκλατινιώτη
Γράφει ο Αθ. Δ. Γκίκας
Μαθηματικός
«Θνάσκει γαρ σιγασθέν καλό έργο»
Πίνδαρος
(Πεθαίνει το καλό έργο αν το σκεπάζει η σιωπή)
Η Αθήνα έχει τις μεγάλες ιδιωτικές συλλογές Μπενάκη, Θεοχαράκη …
Η Άνδρος του Γουλανδρή.
Έχει όμως και η Πολίχνη του Δομοκού το Λαογραφικό και Νομισματικό Μουσείο της με ιδρυτή τον Φ. Σκλατινιώτη.
Συνήθως όμως εντυπωσιάζουν τα επιβλητικά Μουσεία . όμως, όχι λίγες φορές, μας ξαφνιάζουν ιδιωτικές συλλογές που μας παρουσιάζουν την εξελεγκτική πορεία ενός τόπου και όχι μόνο.
- Τα εκθέματα του Μουσείου Σκλατινιώτη, καλύπτουν κενά ιστορικής μνήμης που δυστυχώς τείνει να εκλείψει.
- Ο επισκέπτης θ’ ανακαλύψει μέσα από τα εκθέματα, μια άγνωστη πλευρά του εαυτού του, μία ξεχασμένη εικόνα, μια συγκίνηση που έρχεται στην επιφάνεια με τη μεσολάβηση των εκθεμάτων.
- Αν το Μουσείο το επισκεφτούν και τα νέα μέλη του Δομοκού, που προέρχονται από μετανάστευση, θα βοηθηθούν να κατανοήσουν καλύτερα τον τόπο που διάλεξαν για μόνιμη εγκατάσταση. Θα δουν τον αυτόχθονα Δομοκίτη με άλλα μάτια, γιατί θ’ ανακαλύψουν χαρακτηριστικά του βίου τους.
Αυτό θα τους βοηθήσει να συνταχθούν γρηγορότερα στην Κοινωνία του Δομοκού.
Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας που μας πνίγει, παρηγορούμαι ότι κάποιος πεισματάρης αγωνίζεται να εξουδετερώσει τη φθορά.
Αξίζει λοιπόν ο κ. Σκλατινιώτης τον δίκαιο έπαινο. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα τον λάβει γιατί στην Ελλάδα σπουδαίες πράξεις, πολλές φορές από ζήλια, γίνονται κατακριτέες, ιδιαίτερα από τους συντοπίτες.
Λέγεται ότι ο Μ. Αλέξανδρος, μετά από κάθε νίκη, ρωτούσε τους συμβούλους του:
«Τι λένε οι Αθηναίοι για μένα;»
Και όταν λάβαινε την απάντηση: «Τίποτα» κραύγαζε:
«Τι άλλο πρέπει να πράξω, Αθηναίοι, για να λάβω τον έπαινό σας;»
Υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν τον τόπο τους να «φθίνει» και δεν κάνουν τίποτα . απλά τα αποδίδουν όλα στην νοοτροπία των καιρών, χωρίς οι ίδιοι να κάνουν βήμα προς τα μπρος, μόνο βήματα επιτόπια, το γνωστό, «σημειωτόν» της Γυμναστικής !
Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που είναι κάτι περισσότερο από τις γνώσεις τους. Ένας από αυτούς είναι και ο Φ. Σκλατινιώτης, ο γνωστός Φαρμακοποιός.
Άνθρωπος σεμνός, με αγάπη για το Δομοκό. Δεν ομιλεί πολύ . είναι σα να του έχει κλέψει τις λέξεις η αγάπη για το Δομοκό. Δεν ομιλεί αλλά πράττει.
Φορτίζει την ερήμωση του Δομοκού με πολιτισμικό έργο. Με το Μουσείο του ζωντανεύει τους παλαιούς τσαγκάρηδες, ραφτάδες, σαμαρτζήδες. Γεμίζει την ερήμωση με μνήμες ανθρώπων.
Σπουδαίο είναι το τμήμα με τις νομισματικές του συλλογές. Τα νομίσματα είναι εκείνα από τα χρήματα που τη χρήση τους την καθορίζουμε εμείς με τους νόμους.
Δεν έχουν δική τους φύση – ουσία, γι’ αυτό τα λέμε «νομίσματα».
Είναι νομιζόμενα διότι:
«Ού φύσει, αλλά νόμω κείνται» κατά τον Αριστοτέλη.
Με αυτά ισάζουμε τις ανταλλακτικές μας σχέσεις, εξυπηρετούν χρηστικές ανάγκες, στην πρακτική του βίου.
Ο Φ. Σκλατινιώτης κάτω από τον Πλάτανο της Πλατείας Δομοκού μπορεί να θυμάται τα πεπραγμένα του και να χαίρεται γι’ αυτά. Άλλοι είναι εκείνοι που πρέπει να απογοητεύονται.
Ο ίδιος μπορεί να μην κερδίσει επισήμως τίποτα από το Μουσείο, που φέρει την υπογραφή του. Κέρδισε όμως την εκτίμηση του εαυτού του και κάποιων, σαν τον γράφοντα, που εκτιμούν κόπους ακόμα και για τα ελάχιστα.
Οι πολλοί θα παρέλαυναν προ των εκθεμάτων, άλλοτε αδιάφορα, άλλοτε σχολιάζοντας τα εκθέματα, λησμονώντας, τον ιδρυτή του.
Ο Κικέρων είπε: «Ο άνθρωπος έχει σε κάθε στιγμή να επιτελέσει και ένα καθήκον».
Το καθήκον του Φαρμακοποιού που σπούδασε κατά ομολογία το επετέλεσε με επιστήμη και ανθρωπιά.
Συνταξιοδοτηθείς δεν έσβησε τη δάδα της δημιουργίας σε βαλτόνερα.
Την κράτησε αναμμένη στο Μουσείο του.
Κανένας δε μπορεί να πει ότι το έργο που ανέλαβε με την ίδρυση του Μουσείου το ολοκλήρωσε. Μόνο ο Χριστός ισχυρίσθηκε κάτι τέτοιο λέγοντας:
«Πάτερ το έργο ό δέδωκάς μοι ποιήσω, πεποίηκα».
Αίφνης μπορεί να ισχυρισθεί κάποιος, και δίκαια, ότι του λείπει η ψηφιοποίηση. Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό για τους νεώτερους Δομοκίτες που σπούδασαν πληροφορική. Καιρός να συνδράμουν τον Φ. Σκλατινιώτη, σ’ αυτή την εργασία.
Το χρωστάνε στον τόπο τους, και στον καλό Φαρμακοποιό των γονιών και των παππούδων τους.
Όταν ένας άνθρωπος κάνει μια καλή πράξη, χωρίς να είναι υποχρεωμένος να την κάνει, τότε ο Θεός κοιτάζοντας προς το Φ. Σκλατινιώτη μπορεί να χαμογελάσει και να πει:
«Και μόνο γι’ αυτό το έργο του, αξίζει που δημιούργησα τον κόσμο».
Υ.Γ. Το Μουσειακό συγκρότημα Φ. Σκλατινιώτη έχει:
α) Στο ισόγειο το Λαογραφικό και την αίθουσα Στ. Π. Σκλατινιώτη.
β) Στον 1ο όροφο το Νομισματικό και τη Βιβλιοθήκη με 8.000 βιβλία, φωτογραφικό υλικό και Εφημερίδες παρελθόντων ετών.
