“Ο δικός μας Πρόεδρος” (Άρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)

Για ποια συναίνεση συζητάμε για το θέμα της εκλογής του ή της νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, όταν το κάθε κόμμα ξεχωριστά προτείνει το δικό του υποψήφιο; 

Αν οι πολιτικοί αρχηγοί πίστευαν τα όσα λένε και δηλώνουν στις τηλεοράσεις, για το θέμα της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, ότι δηλαδή θα ψήφιζαν ένα πρόσωπο που χαίρει ευρύτερης αποδοχής, πολύ απλά δεν θα πρότειναν υποψηφίους για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά θα περίμεναν την απόφαση και την επίσημη ανακοίνωση του πρωθυπουργού, που έχει εκ του Συντάγματος το δικαίωμα να εκκινήσει τη σχετική διαδικασία, προτείνοντας συγκεκριμένο πρόσωπο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Τόσο απλά.

Όμως υποψιάζομαι ότι δεν είναι αυτή η επιδίωξη των πολιτικών αρχηγών. Στόχος τους, όπως εγω αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, είναι η άσκηση πολιτικής προς όφελος του κομματικού συμφέροντος. Γι’ αυτό ανακοινώνουν δικούς τους υποψήφιους προέδρους, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι τα πρόσωπα που προτείνουν δεν θα ψηφιστούν από την κυβερνητική πλειοψηφία.

Δεν το μετράνε όμως έτσι. Το μετράνε με την λογική ότι δουλειά της αντιπολίτευσης είναι να κάνει δύσκολη τη ζωή της κυβέρνησης. Ναι, ακόμη και στο θέμα της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας.

Πριν αλλάξει ο νόμος, η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας ήταν απόλυτα συνδεδεμένη με την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Με τον προηγούμενο νόμο τα κόμματα της αντιπολίτευσης είχαν τη δυνατότητα να ρίξουν την κυβέρνηση και να οδηγήσουν τη χώρα σε πρόωρες εκλογές.

Αυτό συνέβη το 2015. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν συμφώνησε στο πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας, το καταψήφισε και επειδή δεν συγκεντρώθηκε ο απαιτούμενος αριθμός ψήφων, διαλύθηκε η Βουλή και προκηρύχθηκαν εκλογές. Τις οποίες κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Επειδή σήμερα αυτή η δυνατότητα έχει εκλείψει, η αντιπολίτευση μάλλον έχει βρει άλλα “όπλα” για να πλήξει την κυβέρνηση. Προτείνουν πρόσωπα υποψηφίων προέδρων για να μην ψηφίσουν το πρόσωπο που θα προτείνει ο πρωθυπουργός!

Διαισθάνομαι ότι αυτό που πρωτίστως επιδιώκουν είναι η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας να μην έχει την ευρύτερη κοινοβουλευτική αποδοχή. Επιδιώκουν να εγκλωβίσουν τον πρωθυπουργό σε εναν μονόδρομο. Σε μια πρόταση που θα ψηφιστεί μόνο από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ. 

Μάλλον για άσκηση κομματικής πειθαρχίας πρέπει να γίνεται λόγος και όχι για προσπάθεια εξεύρεσης ενός προσώπου που θα συγκεντρώνει τη στήριξη της ευρύτερης πλειοψηφίας των κοινοβουλευτικών δυνάμεων. Δεν είναι τυχαίο τυχαίο ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Σωκράτης Φάμελλος, πρότεινε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τη Λούκα Κατσέλη.

Πριν λίγο καιρό ο πρόεδρος της “Νέας Αριστεράς”, Αλέξης Χαρίτσης, είχε προτείνει τον Χρήστο Ράμμο, ενώ στην πορεία ακούστηκαν και άλλα ονόματα (Καραμανλής, Βενιζέλος, Τασούλας, Στουρνάρας, Παπαδήμος).

Πιο σοβαρή κρίνεται η στάση του ΠΑΣΟΚ που λέει ότι “πρέπει να περιμένουμε την πρόταση του πρωθυπουργού να την αξιολογήσουμε και να αποφασίσουμε αν θα την ψηφίσουμε ή όχι”.

Αλλά η σοβαρότητα χάνεται στο δρόμο, όταν την ίδια στιγμή που λέγεται αυτό, στελέχη του ΠΑΣΟΚ σπεύδουν να ξεκαθαρίσουν ότι θα καταψηφίσουν έναν υποψήφιο που προέρχεται από την κεντροδεξιά (!), αντίθετα θα υπερψηφίσουν έναν υποψήφιο που προέρχεται από την κεντροαριστερά!

Ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει συγκεκριμένο πρόσωπο για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, ενώ το ΠΑΣΟΚ προτείνει συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, από τον οποίο θέλει να προέρχεται το πρόσωπο του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας.

Από τις κινήσεις αυτές φαίνεται να “καίγεται” η πρώτη ψηφοφορία που απαιτεί 200 ψήφους για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, ενδεχομένως και η δεύτερη ψηφοφορία που απαιτεί 180 ψήφους, στην περίπτωση που ο υποψήφιος πρόεδρος δεν είναι κεντροαριστερός.

Αλλά αυτά συμβαίνουν στη δική μας Δημοκρατία, όπου το πνεύμα του συνταγματικού νομοθέτη υπάρχει για να περιφρονείται από τα κόμματα που προτείνουν τους δικούς τους υποψηφίους.

Χρήστος Αλεξανδρής

Δημοσιογράφος