Φταίνε όλοι, άρα δεν φταίει κανείς; (Άρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)

Αναζητώντας τις αιτίες της τραγωδίας στα Τέμπη, που στοίχισε τη ζωή σε 57 νέους ανθρώπους, επιχειρείται από διάφορα κέντρα εξουσίας και ενημέρωσης να διαχυθεί η ευθύνη σε όλους.

Στη δήλωση που έκανε, υποβάλλοντας την παραίτησή του, ο υπουργός Μεταφορών Κώστας Καραμανλής, είπε ότι αναλαμβάνει τις ευθύνες διαχρονικά του ελληνικού κράτους και του πολιτικού συστήματος.

Οι ευθύνες δηλαδή για την τραγωδία που ζει ολόκληρη η ελληνική κοινωνία, ξεκινούν από την ημέρα που συστάθηκε το ελληνικό κράτος και επομένως φταίνε όλες οι κυβερνήσεις διαχρονικά. Φταίνε όλοι οι υπουργοί Μεταφορών, όλες οι διοικήσεις της ΕΡΓΟΣΕ φταίνε οι συνδικαλιστές που μιλούσαν για τις ελλείψεις στα συστήματα ασφαλείας αλλά δεν τους άκουγε κανείς.

Φταίνε και οι δημοσιογράφοι. Και αυτοί που γνώριζαν για τα προβλήματα ασφάλειας και δεν μιλούσαν γιατί προφανώς ήθελαν να τα έχουν καλά με την πολιτική εξουσία αλλά και αυτοί που δεν γνώριζαν.

Στη βάση αυτής της λογικής επιχειρείται να στηθεί μία επιχείρηση αποπροσανατολισμού του κόσμου και να μην αποδοθούν ευθύνες σε αυτούς που πραγματικά τις έχουν. Φταίμε όλοι σημαίνει ότι δεν φταίει κανένας!

Από πού προκύπτει όμως ότι κυβερνάμε όλοι μαζί και ότι όλοι μαζί παίρνουμε τις αποφάσεις για το κάθε ζήτημα που απασχολεί την ελληνική κοινωνία. Ξεχνούν οι “κονφερασιέ” της εκάστοτε εξουσίας ότι το σύστημά μας είναι αντιπροσωπευτικό. Και επομένως στηρίζεται σε μία σχέση κυβερνώντων και κυβερνωμένων. Που σημαίνει ότι δεν κυβερνάμε όλοι μαζί και δεν παίρνουμε όλοι μαζί τις αποφάσεις.

Δεν αποφασίζουν για το οτιδήποτε ούτε οι δημοσιογράφοι ούτε οι συνδικαλιστές. Αποφασίζουν οι εκάστοτε κυβερνώντες και οι εκάστοτε Διοικήσεις ΔΕΚΟ και αλλων Οργανισμών.

Επομένως η ευθύνη ανήκει στους πολιτικούς που μας κυβερνούν σήμερα και στις διοικήσεις που διορίζουν με τις αποφάσεις τους.

Πότε αποφάσισαν οι δημοσιογράφοι ότι η σιδηροδρομική γραμμή δεν πρέπει να έχει σύστημα τηλεδιοίκησης και σηματοδότησης και τα τρένα πρέπει να εκτελούν τα δρομολόγια χωρίς τα στοιχειώδη συστήματα ασφαλείας;

Πότε αποφάσισαν οι δημοσιογράφοι για την μετάταξη ενός υπαλλήλου που έπρεπε να επιστρέψει στον ΟΣΕ, από τον οποίο είχε φύγει 10 χρόνια πριν, για να τοποθετηθεί στη θέση του σταθμάρχη;

Με τη λογική ότι “φταίμε όλοι”, στο τέλος θα μας πουν ότι μερίδιο ευθύνης έχουν και τα παιδιά που χάθηκαν τόσο άδικα στην τραγωδία των Τεμπών αλλά και όλοι εμείς, οι πολίτες που ταξιδεύαμε με το τρένο, ακούγοντας τους υπουργούς, τις Διοικήσεις του ΟΣΕ και της ιδιωτικής Ιταλικής εταιρίας να διαφημίζουν τόσο υποκριτικά μια ασφάλεια συγκοινωνιών που στην πράξη δεν υπήρχε. Και ενώ το γνώριζαν, με σπουδή το απέκρυπταν, θέτοντας σε κίνδυνο χιλιάδες ανθρώπινες ζωές.

Το χειρότερο όλων είναι ότι το επιχείρημα φταίνε όλοι εκστομίζεται, χωρίς ντροπή, από ανθρώπους που βρίσκονταν σε θέσεις ευθύνης παχυλά αμοιβόμενους, που αποδείχτηκαν ανίκανοι και ανεπαρκείς στην άσκηση των καθηκόντων τους.

Ο παραιτηθείς υπουργός πότε ανακάλυψε οτι υπάρχουν προβλήματα ασφάλειας στον ελληνικό σιδηρόδρομο;

Δεν τα γνώριζε όταν δήλωνε στη Βουλή πως αυτή η κυβέρνηση δεν παίζει με την ασφάλεια των επιβατών στα τρένα;

Και αν τα γνώριζε, γιατί δεν έκανε τίποτα για να προστατέψει τους πολίτες που ταξίδευαν με το τρένο;

Η Διοίκηση του ΟΣΕ, που γνώριζε τα προβλήματα, γιατί τα απέκρυπτε και έκανε μάλιστα μεγάλες καμπάνιες για να διαφημίσει το τέλειο τρένο και να παρουσιάσει ψευδώς μια εικονική πραγματικότητα, παίζοντας κορώνα γράμματα τις ζωές χιλιάδων επιβατών;

Και η Ιταλική ιδιωτική εταιρεία, που γνώριζε τα προβλήματα, πως επέτρεπε να γίνονται δρομολόγια, χωρίς να τηρούνται οι κανόνες ασφάλειας των επιβατών;

Επομένως, για να τελειώνουμε με αυτό το παραμύθι “φταίνε όλοι”.

Η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά σε αυτούς που μας κυβερνούν και μας διοικούν που δυστυχώς αποδείχτηκε ότι στερούνται της απαραίτητης ευσυνειδησίας και επαγγελματισμού ενώ έχουν περίσσευμα ανευθυνότητας και αδιαφορίας για την ασφάλεια των ανθρώπων.

Νέοι ανθρωποι χάθηκαν γιατί χρυσοπληρωμένοι υπουργοί, χρυσοπληρωμένες Διοικήσεις και χρυσοπληρωμένοι εργαζόμενοι αποδείχτηκαν ανίκανοι και ανεπαρκείς στην άσκηση των καθηκόντων τους.

Χρήστος Αλεξανδρής