Με σφιγμένες γροθιές ... (Άρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)

Σε μια ευνομούμενη χώρα, σε μια κοινωνία δημοκρατικά οργανωμένη, δεν υπάρχει καλή και κακή βία, αριστερή και δεξιά. Η βία είναι βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Εαν θέλουμε να απολαμβάνουμε τα αγαθά της έννομης τάξης, της ασφάλειας και της προστασίας της ιδιοκτησίας και των ατομικών μας ελευθεριών, δεν έχουμε παρά να συμφωνήσουμε στο αυτονόητο. Ότι σε ένα κράτος δικαίου, το δικαίωμα της άσκησης νόμιμης βίας το έχει μόνο η Αστυνομία, που είναι και η μόνη αρμόδια για να επιβάλλει την τάξη. 

Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια αυτό μάλλον το έχουμε ξεχάσει και με την ανοχή μας και πολλές φορές με την αδιαφορία μας, παραχωρούμε χώρο στους πάσης φύσεως τραμπούκους της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής. Που θεωρούν ότι η βία είναι κακή όταν προέρχεται από τα δεξιά, ενώ είναι καλή και ανεκτή όταν προέρχεται από τα αριστερά. Στα χρόνια της κρίσης τα φαινόμενα της βίας έχουν αυξηθεί. Βγάλαμε στην επιφάνεια τον χειρότερο εαυτό μας. Αφήσαμε να μας κυριεύσει το μίσος για τον άλλον.

Στις πλατείες των αγανακτισμένων ακούστηκαν για πρώτη φορά τα συνθήματα “να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή”. Στις πορείες διαμαρτυρίας κατά του μνημονίου ακούστηκε το απάνθρωπο σύνθημα “κάψτε τους, κάψτε τους”. Τρεις άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί, την ώρα που εργάζονταν, ένας άλλος λιντσαρίστηκε στο Σύνταγμα επειδή έτυχε να φορά στολή, εκατοντάδες άνθρωποι στοχοποιήθηκαν, προπηλακίστηκαν, γρονθοκοπήθηκαν στο όνομα της ιερής αγανάκτησης του λαού.

Στην Ελλάδα μέχρι το 2015 όποιος τολμούσε να πει κάτι υπέρ του μνημονίου, αυτομάτως χαρακτηριζόταν “γερμανοτσολιάς”, προδότης, προσκυνημένος των ξένων. Στην Ελλάδα της κρίσης και των μνημονίων, αποφασίσαμε να λύνουμε τις διαφορές μας οχι δια της πειθούς των επιχειρημάτων μας και μέσα από πολιτισμένους διαλόγους όπως ταιριάζει σε μια δημοκρατική χώρα, αλλά προτάσσοντας τις γροθιές. Και φυσικά σε αυτές τις περιπτπώσεις, αυτοί που επικρατούν είναι όσοι έχουν γυμνασμένα μπράτσα και όσοι δεν έχουν ήθος, παιδεία, πολιτικό πολιτισμό και που στη ζωή τους έχουν μάθει να ασχημονούν και να τραμπουκίζουν, πουλώντας μαγκιές και παλληκαροσύνες.

Στη σημερινή εποχή είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τον πολιτικό από τον τραμπούκο. Σε πολλές περιπτώσεις είναι ο ίδιος ο πολιτικός που τραμπουκίζει δίνοντας το παράδειγμα σε αυτούς που τον ψηφίζουν. Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχει και η λεκτική βία που ασκείται με πεζοδρομιακές εκφράσεις, όπως για παράδειγμα η επίθεση υπουργού της σημερινής κυβέρνησης σε πολιτικό αντίπαλό του με τη φράση “θα τον θάψω τρία μέτρα κάτω από τη γη”, ή με συνθήματα του τύπου “όλοι οι πολιτικοί είναι κλέφτες και απατεώνες”. Από τον Δεκέμβριο του 2008, τότε που αφήσαμε να καταστραφεί η Αθήνα έχουμε αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς με αναρχικούς, αντιεξουσιαστές, ακροδεξιούς και ακροαριστερούς φασίστες. Η βία και η ανομία είναι διάχυτη στα Πανεπιστήμια, στα γήπεδα, στους χώρους εργασίας. Ο εκφασισμός της κοινωνίας παίρνει την εκδίκησή του, επιχειρώντας να εκθεμελιώσει όλα όσα με αγώνες και σκληρή προσπάθεια καταφέραμε να οικοδομήσουμε τα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Μια σταθερή δημοκρατία, ένα κράτος δικαίου, μια ευνομούμενη χώρα.

Χρήστος Αλεξανδρής