ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ ΡΟΥΜΕΛΗΣ : «Η Αυλή των Θαυμάτων», του Ιάκωβου Καμπανέλη.

Κείμενο και φωτογραφίες Νίκου ΤΑΞ. Δαβανέλλου

«Όχι συμπόνια, κλάμα, οργή. Ντροπή σου μάνα Ελλάδα!» Κώστας Βάρναλης.

    Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ  μας, φαίνεται, πως ξαναβρίσκει τον χαμένο του εαυτό. Πως, ύστερα από σαράντα τόσα χρόνια, ξαναβρίσκει  το δρόμο του και την υψηλή του αποστολή. Μακρινή εκείνη η εποχή, 1983, που η αείμνηστος Μελίνα, δημιούργησε τούτο το θεσμό των θεατρικών σχημάτων. Θεσμός που σήμαινε πως Ελλάδα πνευματική και καλλιτεχνική δεν είναι μονάχα η Αθήνα, αλλά και τα χωριά της, και οι πόλεις της. Ήταν μια πραγματική πνευματική εξακτίνωση. Για αρκετά χρόνια έδωσε πολύ πνευματική τροφή. Μεγάλες θεατρικές παραγωγές. Σπουδαίοι καλλιτεχνικοί διευθυντές. Εκατοντάδες ηθοποιοί ανέβηκαν στη σκηνή τούτου του εμβληματικού θεάτρου.  Μέχρι που κάποιοι έβαλαν λουκέτο. Φυσικά όχι το πλήρωμα του χρόνου.

Με την  πιο πάνω παράσταση  γιορτάστηκαν τα σαράντα χρόνια της λειτουργίας του.  Φρέσκος αέρας φαίνεται να πνέει τώρα, κάτω από την πολλά υποσχόμενη νέα διεύθυνση.

    Ένα έργο Τέχνης, «μιλάει» από μόνο του, όταν είναι καλό, «Τραυλίζει», όταν είναι μέτριο, «ψελλίζει», όταν είναι πρωτόγωνο και βουβαίνεται όταν δεν είναι έργο Τέχνης.(Βασίλης Ραφαηλίδης). Το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλη φαίνεται πως «μιλάει» από μόνο του.  Και όταν έτσι συμπεριφέρεται σημαίνει πως  και σπουδαίο είναι και διαχρονικό, μιας και έχει νικήσει και το χρόνο και τον τόπο.

    Ξεκίνημα της εμφυλιακής φαγομάρας της Ελλάδας και των Ελλήνων. Εσωτερική μετανάστευση.  Συνωστισμός των κατοίκων των χωριών  στα προάστια των πόλεων. Γύρω από μια αυλή ετερόκλητες οικογένειες . Κάθε μια και ένα δωμάτιο για λάτρα, ύπνο. Κοινόχρηστος χώρος ο απόπατος.  Η ανεργία, η φτώχεια, το δυσεύρετο μεροδούλι, οι καυγάδες, και  οι νέοι ξενόφερτοι τρόποι ζωής, αλλά και η ανελέητη μετανάστευση στη Γερμανία και όχι μόνον. Ταφόπλακα η άναρχη ανοικοδόμηση και το αφάνισμα της παραδοσιακής, έστω και ταπεινής ελληνικής αυλής.

   Είναι ένα έργο θαυμάσιας Δημιουργίας, είναι αυτή που χρειάζεται ο Άνθρωπος. Έργο που τηρεί το Μέτρο και την Αρμονία. Μέτρο στη σκηνογραφία, στην ενδυματολογία, τη μουσική. Μα, πάνω από όλα στο Λόγο. Όλα τούτα μαζί με την καλλιτεχνική απόδοση των συντελεστών, διαπλεκόμενα δημιουργούν την Αρμονία. Κάθε υπέρβαση ή στέρηση, παραβιάζει το Νόμο της Δημιουργίας  και είναι ύβρις προς το Δημιουργό. Τέχνη σημαίνει καλλιτεχνική ενόραση, διαλογισμό ψυχικό, βαθύ αναστοχασμό. Στοιχεία σημαντικά που βρίσκονται σε χώρες που έχουν πνευματική και καλλιτεχνική παράδοση. Σε αυτή την παράσταση, κατά το Μύλλερ, τον διάσημο γερμανό αισθητικής, οι θεατές ήταν «συμπαίζοντες» όχι απλά θεατές, γιατί συμπάσχουν. Συνυποφέρουν, συμμετέχουν, δεν θεώνται, απλά βλέπουν.

   Οι συντελεστές : Δραματουργία- Σκηνοθεσία, Κυριακή Σπανού.

                                 Μουσική, Γιώργου Ανδρέου

                                 Σκηνικά – Κουστούμια, Αση Δημητρακοπούλου

                                 Σχεδιασμός, Κατερίνα Μαραγκουδάκη.

Ηθοποιοί: Μαρσέλα Λένα, Κων. Αβαγιανού, Ντίνος Ποντικόπουλος, Φρόσω Ζαγοραίου, Εύη Φώτου, Μαρία Πολυμεροπούλου, Περ. Κανελλόπουλος, Κ. Τσιμπούκας, Δ. Καρακούσης, Δ. Σταμάτης, Γ. Βασιλόπουλος