Χρονογράφημα: Συνάντησα τους συγγενείς μου

Του συνεργάτη μας
Φοίβου Ιωσήφ

Πριν λίγα χρόνια είχα συναντήσει νύκτωρ  μια άγνωστη συγγενή μου. Ήταν μία ολόμαυρη χοντρούλα κατσαρίδα στα πλακάκια του μπάνιου μου. Είχα σκεφθεί να την σκοτώσω αλλά κατόπιν ωρίμου σκέψεως την είχα διασώσει και την είχα αφήσει ελεύθερη στο γρασίδι του κήπου μου. Ποτέ δεν το μετάνοιωσα. Τώρα, μετά ίσως και πέντε χρόνια μπήκα προχθές αργά στο μπάνιο μου και όταν άνοιξα το φώς είδα και πάλι μία νεαροτάτη κοπέλα κατσαρίδα να τρέχει δρομέως να κρυφτεί κάτω από την μοκέτα. Πρώτη μου σκέψη και ευτυχώς όχι και τελευταία ήταν να την συνθλίψω κάτω από την μοκέτα, άλλωστε η ανθρώπινη σκέψη είναι και η τελειότερη. Πάτα, σκότωσε, σύνθλιψε, νοιώσε τη χαρά της νίκης και της υπεροχής Άλλωστε μια κατσαρίδα δεν μπορεί να στείλει βομβαρδιστικά από την Αμερική στην Περσία και να ρίξει βόμβες βαθείας διείσδησης. Σαφώς και υπερέχουμε από τα μοσχάρια, τα αιγοπρόβατα, τα ποντίκια και οπωσδήποτε τις μύγες και τις κατσαρίδες. Τις εξαφανίζουμε στο πιτς φυτίλι, σαφής ανωτερότητα μυαλού και και κατωτερώτης συναισθημάτων. Θέλουν χιλιάδες χρόνια να φάνε ακόμη καρβέλια, ακόμη και 77.000 χρόνια μέχρι να φτάσουν  τα δύο βόγιατζερ στον Άλφα του Κενταύρου κατά τις διαβεβαιώσεις του κ. Σταμάτη Κρεμεζή του εκ Χίου ορμωμένου και Αμερικής σπουδασμένου. Βέβαια, διάφοροι επιστήμονες άλλης κατεύθυνσης βεβαιώνουν πως σε περίπτωση πυρηνικού πολέμου μόνον οι κατσαρίδες και πιθανόν και οι μύγες να διασωθούν. Όλοι εμείς οι άλλοι θα βλέπουμε τα ραδίκια ανάποδα αν και δεν θα τα χρειαζόμαστε πάλι για κανένα είδος τροφής.

Εγώ ως πονηρός Έλλην άνθρωπος  το σκέφτηκα αυτό και είπα, άσε να έχουμε και κανένα αποκούμπι μετά τις επιτυχίες που θα έχει το ανθρώπινο είδος με την χρήση της πυρηνικής επιστήμης που μας προσέφεραν οι κκ. Οπενχάιμερ και Αϊνστάιν. Λαμπροί άνδρες, μόνον τις κατσαρίδες δεν θα καταφέρουν να εξαφανίσουν. Λαμπροί επιστήμονες, διακεκριμένοι παπαράδες!

Σε κάποια στιγμή σκέφτηκα σκέφτηκα να αρραβωνιαστώ  την κατσαρίδα αλλά σκέφτηκα πως είμαι ήδη παντρεμένος και δεν ήξερα αν και η ίδια είχε δώσει κάποιο λόγο. Τα πράγματα μπερδεύονταν, μπορεί να καταλήγαμε σε ανθρωποκατσαριδομαχία.

Σκέφτηκα πιο ώριμα και άφησα χάμω ένα μικρό χαρτί τουαλέτας. Το κόλπο έπιασε και εκείνη άρχισε σε λίγο με θάρρος να περπατάει πάνω στο χαρτί. Κάνω ένα τσούπ και την εγκλωβίζω ακαριαία στην χαρτοπαγίδα μου. Έδωσε, πήρε αλλά όσο κι αν την κρατούσα απαλά δεν κατάφερε να απεγκλωβιστεί. Την έβγαλα στον κήπο, άνοιξα το απαλό χαρτί και την άφησα να πέσει απαλά στο χορτάρι. Την κοίταξα στα μάτια και σαν να μου υποσχέθηκε πως όταν οι άνθρωποι εξαφανίσουν τους ανθρώπους εκείνη να με θυμηθεί και να με δεχτεί με τους φίλους της στην ευγενή κοινωνία των κατσαρίδων της.