Η σωστή πλευρά της ιστορίας.

Γράφει ο Παπαγόρας Αντώνιος,

Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής

Η Ελλάδα είναι μία χώρα που παραδοσιακά βρίσκεται στο πλευρό των όποιων βάλλονται από τις επεκτατικές τάσεις και τον φασισμό του οποιουδήποτε. Άλλοτε βασισμένη και στα συμφέροντά της και άλλοτε διακινδυνεύοντάς τα, είναι μία χώρα που σε γενικές γραμμές έχει στηρίξει έμπρακτα πολλές φορές.

Στήριξε τον Κυπριακό αντιαποικιακό αγώνα, παρότι βρισκόταν ξεκάθαρα σε σφαίρα επιρροής (δόγμα Τρούμαν). Τον Παλαιστινιακό αγώνα επίσης, με τις πολιτικές του Ανδρέα Παπανδρέου, παρότι ενταγμένη στο ΝΑΤΟ, ενώ ακόμα και σήμερα δεν έχει αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσά του Ισραήλ. Έχει επίσης αρνηθεί να αναγνωρίσει το Κόσοβο μετά τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. Ακόμα και στο φιάσκο της υπόθεσης Οτσαλάν, η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα που προσπάθησε να τον φυγαδέψει. Ναι απέτυχε παταγωδώς, με ευθύνες της τότε πολιτικής της ηγεσίας, που τελικά οδηγήθηκε σε ένα τεράστιο φιάσκο. Αλλά η πρόθεση και η διάθεση ήταν να βοηθηθεί ο ηγέτης του PKK όταν καμία άλλη χώρα δεν αναλάμβανε καν να προσπαθήσει.

Αντίστοιχα, έχει λάβει βοήθεια στο παρελθόν από αντίστοιχα αδύναμους (αδόκιμος ο όρος). Το 1987, όταν και απείλησε με πόλεμο την Τουρκία με τα γεγονότα του πλοίου "Σισμίκ", η Συρία παράταξε τα άρματα μάχης της κατά μήκος της συνοριογραμμής της με την Τουρκία και απείλησε ότι πόλεμος με την Ελλάδα ισοδυναμεί με πόλεμο με την Συρία. Στα χρόνια της Χούντας, πολλές αντιστασιακές οργανώσεις πήραν όπλα, πολεμοφόδια και εκρηκτικά από την μέση ανατολή και δει από τις Παλαιστινιακές οργανώσεις.

Ο Αλέκος Παναγούλης διέφυγε και βρήκε άσυλο στην Κύπρο όταν αρνήθηκε να καταταγεί και γύρισε με πλαστά στοιχεία που φρόντισε να τον εφοδιάσει η τότε Κυπριακή Δημοκρατία. Ενώ και στην διάσημη προσπάθειά του να σκοτώσει τον Παπαδόπουλο, ήταν ο Υπουργός Γιώρκατζης που του έβαλε τα εκρηκτικά στον διπλωματικό σάκο που δεν περνούσε από έλεγχο και τα έστειλε στην Ελλάδα μετά από ισχυρές παραινέσεις του Βάσσου Λυσσαρίδη.

Να ξεμπερδέψουμε όμως τις διαφορές με τον αγώνα για την επιβίωση και την ανεξαρτησία ενός λαού ή ενός κράτους από την εμπλοκή σε εσωτερικές υποθέσεις. Οι ευθύνες για την κρίση στην Ουκρανία είναι πολλές και φυσικά ευθύνεται και ο «δυτικός» ιμπεριαλισμός μεταξύ άλλων. Το δεδομένο όμως αυτή τη στιγμή είναι ένα: Ακόμα και αν δεχθούμε ότι υπάρχει μέρος εκφασισμού της πολιτικής συγκρότησης της Ουκρανίας με ευθύνη των «δυτικών» (κατά και την επίσημη ρωσική διπλωματική επιχειρηματολογία), αυτή τη στιγμή η μάχη δίνεται για το σύνολο της ακεραιότητας της χώρας και του λαού της και η Ελλάδα οφείλει να σταθεί στο πλευρό της Ουκρανίας τώρα που παλεύει.

Η κυβέρνηση επέλεξε να στείλει υλικό στην Ουκρανία με δύο αεροπλάνα C-130. Δεν μπορούμε να ξέρουμε το πλήρες σκεπτικό μίας τέτοιας κίνησης. Πολλές φορές κινήσεις γίνονται για διάφορους λόγους, είτε απόλυτα σωστούς ή και λανθασμένους. Η στήριξη όμως στην Ουκρανία και τον Ουκρανικό λαό δεν έχει να κάνει με την κυβέρνηση αλλά με το γεγονός ότι τοποθετεί την χώρα στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Το πραγματικό λάθος είναι η αντιθεσμική συμπεριφορά της πρωθυπουργίας 

Η επιχειρηματολογία που αναπτύσσεται περί του αντιθέτου και εν συνεχεία είναι η εξής: Ναι, αλλά αν αύριο οι ΝΑΤΟϊκοί επιλέξουν να στείλουν και έμψυχο δυναμικό τι θα κάνουμε; Αρχικά όλα κινούνται σε κλίμακες και δεν υπάρχουν άσπρα και μαύρα, ναι ή όχι πράγματα. Η απάντηση είναι: Αναλόγως.

Μία από τις βασικές προϋποθέσεις που θα έπρεπε να θέσει η χώρα είναι ότι αν αναλάβουν την υπεράσπιση της Ουκρανίας οι ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις - και εμείς μεταξύ αυτών, τότε θα συνδράμουμε υπό την προϋπόθεση ότι θα αφοπλιστούν σταδιακά τα ένοπλα τάγματα με φασίζουσες αντιλήψεις όπως «Αζόφ», «Αϊντάρ» κ.λ.π. και θα αποκλειστεί ο λεγόμενος «Δεξιός Τομέας».

Η άλλη προϋπόθεση που θα πρέπει να τεθεί είναι ότι ενεργητική στήριξη της Ελλάδας σημαίνει και de facto ενεργητική στήριξή της σε δύο κρίσιμα στοιχεία. Πρώτον, στην απολύτως ανάλογη και κατά πολύ μεγαλύτερης κλίμακας κατοχή της βορείου Κύπρου από την Τουρκία. Δεύτερον, στο εμπάργκο όπλων από όλες τις χώρες - κράτη μέλη της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Μία τέτοια διαπραγμάτευση θα προστάτευε και τα εθνικά συμφέροντα αλλά και θα τοποθετούσε την χώρα στη σωστή πλευρά της ιστορίας κατά σχεδόν απόλυτο βαθμό.