Μια δημοκρατία που αντέχει! (Άρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)
Εάν υπήρχε η δυνατότητα να συνοψίσουμε σε έναν τίτλο την πολιτική ιστορία της χώρας θα μπορούσαμε να πούμε ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε ικανοί για το καλύτερο και για το χειρότερο. Και η περίοδος της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, τα 50 χρόνια της οποίας γιορτάζουμε τώρα αναμφίβολα ήταν η καλύτερη, συγκρίνοντας τη με κάθε άλλη εποχή
Ήταν μία περίοδος αποκατάστασης της δημοκρατίας εδραίωσης του κοινοβουλευτισμού, της δημοκρατικής ομαλότητας, της πολιτικής σταθερότητας και της κοινωνικής συνοχής.
Πολλές φορές κάνουμε το λάθος στα πλαίσια της καθημερινής πολιτικής αντιπαράθεσης και των πολιτικών μικροϋπολογισμών, να χαρακτηρίζουμε αυτήν την περίοδο ως τη χειρότερη ενώ στην πραγματικότητα ήταν η καλύτερη από κάθε άποψη. ''Η ευτυχέστερη και επιτυχέστερη περίοδος της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας'', σύμφωνα με τον Ευάγγελο Βενιζέλο.
Ήταν η εποχή που ο κόσμος εμπιστευόταν με την ψήφο του στις εκλογές τα κόμματα εξουσίας και τους πολιτικούς εκπροσώπους του. Ήταν η εποχή που ο κοινοβουλευτισμός και η αντιπροσωπευτική δημοκρατία λειτουργούσαν. Υπήρχαν δουλειές για όλους. Οι μισθοί υψηλοί, η ανεργία χαμηλή, η κοινωνική συνοχή ισχυρή. Ήταν η καλύτερη δημοκρατία που γνώρισε ο τόπος έστω κι αν ήταν η πιο ελαττωματική δημοκρατία στην Ευρώπη όσον αφορά τη λειτουργία του κράτους και των θεσμών.
Η αλήθεια είναι ότι όσα χρόνια πίσω στην ιστορία μας κι αν κοιτάξουμε το βέβαιο είναι ότι δεν θα συναντήσουμε αντίστοιχη περίοδο δημοκρατικής και κοινωνικής ομαλότητας, απλούστατα γιατί δεν υπάρχει. Με όλα τα λάθη τις ανεπάρκειες, τις παθογένειες (σίγουρα πολλές και ποικίλες), τη διαφθορά, την διαπλοκή τον κομματισμό και τα πολλαπλά ελλείμματα, η αδιαμφισβήτητη αλήθεια είναι ότι αυτοί που κυβέρνησαν αυτό το τόπο από το '74 και ύστερα όχι μόνο δεν τον κατέστρεψαν, όπως συστηματικά και ανενδοίαστα διέδιδαν τα τελευταία χρόνια ανεύθυνοι πολιτικοί, αλλά κατάφεραν να οδηγήσουν τα πράγματα ''προς τα εμπρός και προς τα πάνω''.
Ακόμη και σήμερα μετά από 10 χρόνια κρίσης, πανικού και πτωχεύσεων η δημοκρατία στην Ελλάδα αντέχει και σε καμία περίπτωση δεν εμφανίζει εικόνα ''λεηλατημένης και κατεστραμμένης χώρας'', όπως αρέσκονται να διαδίδουν οι κάθε λογής λαϊκιστές και δημαγωγοί.
Με την κρίση μπορεί η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων σε πραγματικές τιμές να μειώθηκε από το 2010, αλλά παραμένει μεγαλύτερη από το 1999 πριν μπούμε στο ευρώ. Ακόμη και σήμερα με τα πετσοκομμένα εισοδήματα αγοράζουμε περισσότερα πράγματα απ ό,τι αγοράζαμε πριν 15 -20 χρόνια. Επομένως ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα και κυρίως ας προσέχουν περισσότερο τα λόγια τους οι πολιτικοί μας ηγέτες.
Καταστροφολογώντας προσφέρουν κάκιστες υπηρεσίες στη χώρα.
Η δημοκρατία σήμερα δεν κινδυνεύει από τα τανκς αλλά από την εσωτερική της φθορά όπως προειδοποιούσε πριν από πολλά χρόνια ο συνταγματολόγος Κωνσταντίνος Τσάτσος.
Απειλείται από την άρνηση των πολιτών να συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία. Από την μεγάλη αποχή, την κρίση εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας του πολιτικού μας συστήματος. Φθείρεται από την καταστροφολογία και τον μηδενισμό που καταλήγει σε μια στείρα καταγγελία των πάντων.
Απειλείται από το λαϊκισμό των εύκολων λύσεων, την απουσία συναινέσεων στα μείζονα και σοβαρά. Από την ρητορική του μίσους για τους πολιτικούς μας αντιπάλους.
Την ακραία πόλωση, όλα αυτά που προκαλούν αποστροφή και απέχθεια στους πολίτες.
Περιφρόνηση για τους θεσμούς της αντιπροσωπευτικής φιλελεύθερης δημοκρατίας που διανύει τη φάση της ενηλικίωσης, χωρίς ακόμη να έχει απαλλαγεί από παιδικές ασθένειες και παθογένειες που τη χαρακτήριζαν στα πρώτα νηπιακά της βήματα.
Στα 50 χρόνια της μεταπολίτευσης η δημοκρατία μας τα έζησε όλα! Έζησε τον θρίαμβο της δημοκρατικής ομαλότητας με διαρκή πρόοδο και ευημερία στα πρώτα 35 χρόνια της ιστορίας της (1974-2009). Όλα αυτά τα χρόνια αναδείξαμε τον καλύτερό μας εαυτό. Στεριώσαμε τη δημοκρατία. Πνίξαμε τα εμφυλιοπολεμικά μας πάθη.
Αποκτήσαμε ελευθερίες και δικαιώματα. Φτιάξαμε με τη βοήθεια της Ευρώπης σύγχρονες υποδομές και υπηρεσίες. Βρεθήκαμε πλάι πλάι με τους ισχυρούς της Ευρώπης. Γίναμε ισότιμο μέλος στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια. Μπήκαμε στην ΟΝΕ και βρεθήκαμε στο σκληρό πυρήνα της ευρωζώνης. Εμείς οι νεότεροι αλλά και οι παλαιότεροι από εμάς ζήσαμε την πολιτική ως άσκηση συνεχούς βελτίωσης του βιοτικού μας επιπέδου ''με τα παιδιά της μεταπολίτευσης'' να ζουν καλύτερα από τη γενιά των πατεράδων τους.
Η διάχυση της ευημερίας σε όλη την κοινωνία ήταν το αποτέλεσμα μιας συλλογικής προσπάθειας από όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή την περίοδο.
Η δημοκρατία μας έμελλε όμως να ζήσει και την οικονομική καταστροφή της χρεοκοπίας τα τελευταία 15 χρόνια του βίου της (2009-2024), όπου τα πάντα παρουσιάζονταν σαν να μην ήταν ποτέ χειρότερα,καλλιεργώντας στη νέα γενιά την απαισιοδοξία ότι θα ζήσει χειρότερα από τους γονείς της. Αυτή η απώλεια της πίστης στην πρόοδο και την ευημερία είναι που δοκιμάζει σήμερα τις ανοχές του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.
Χρήστος Αλεξανδρής
Δημοσιογράφος
