ΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΡΑΒΑ
Γράφει ο Ηλίας Σπυρόπουλος
Συνταξιούχος εκπαιδευτικός
✓ Η στήλη θα ευχαριστήσει και πάλι αναγνώστες της οι οποίοι τηλεφωνικά ή διαζώσης, κρίνουν, επαινούν, ταυτίζονται, συγχαίρουν ή και καμιά φορά έχουν αντίθετες απόψεις απ’ αυτήν.
Εκείνο που θα καταθέσει είναι, ότι με τις θέσεις της, τις απόψεις της, τις διαπιστώσεις (που αντλεί πάντα από την καθημερινότητα) προσπαθεί να ταυτίζεται με το σωστό, το πρέπον το κοινώς παραδεκτόν.
Και χωρίς αυταρέσκεια και εγωισμό νομίζει ότι κάτι καλό προσφέρει.
Και πάλι θερμές ευχαριστίες σ’ αυτούς που διαθέτουν ένα μέρος του χρόνου τους για να ασχοληθούν μ’ αυτά που καταθέτει η φτωχική μου γραφίδα.
✓ Δημοσιεύτηκε έρευνα της (διαΝΕΟσις), με τίτλο «Τι πιστεύουν οι Έλληνες».
Απογοητευτικά είναι τα στοιχεία που προκύπτουν για τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία και πρέπει και τους διοικούντες και όλο το κοινωνικό μας είναι, εκκλησία, πνευματικά ιδρύματα, αλλά και του κάθε Έλληνα πολίτη να μας προβληματίσει και να μας θέσει σε εγρήγορση.
Πολύ χαμηλά ποσοστά εμπιστοσύνης στους δημοκρατικούς μας θεσμούς, κόμματα και Βουλή δεν κερδίζουν την εμπιστοσύνη των πολιτών, είναι λίαν απαξιωμένα καθώς τα εμπιστεύεται το 9% των πολιτών.
Τους δικαστές και τη δικαιοσύνη η οποία αποτελεί την ασφαλιστική δικλίδα του δημοκρατικού μας πολιτεύματος την εμπιστεύεται μόλις το 27% του ελληνικού λαού.
Την αστυνομία που αποτελεί τον πρωταρχικό πυλώνα ασφαλείας του κάθε πολίτη αλλά και του κοινωνικού συνόλου την εμπιστεύεται το 46% των πολιτών.
Η εκκλησία παραμένει σε υψηλό ποσοστό εμπιστοσύνης των πολιτών στην Ελλάδα εν συγκρίσει με τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και εδώ το 27% δηλώνει, ότι βρίσκεται μακριά από τη θρησκεία δεν έχει καμιά σχέση μαζί της και το ποσοστό αυτό βαίνει συνεχώς αυξανόμενο.
Όλα αυτά τα απογοητευτικά ευρήματα πρέπει να μας ταρακουνήσουν και να μας διώξουν κάθε εφησυχασμό.
Τα ποσοστά μη εμπιστοσύνης 70% στη δικαιοσύνη και 54% στην αστυνομία αποτελούν μείζον εθνικό πρόβλημα και κατάρρευση βασικών θεσμών. Όταν αυξάνεται η δυσπιστία απέναντι στους νόμους, στο πολιτικό σύστημα, ακόμα και στην εκκλησία, γκρεμίζονται οι αιώνιοι θεσμοί.
Ώρα να δούμε κατάματα το πρόβλημα.
Οι θεσμοί δεν εξυψώνονται μαγικά στη συνείδηση του λαού. Πρέπει χωρίς καμιά αναβολή οι ίδιοι οι εκπρόσωποι των θεσμών να σεβαστούν τον εαυτό τους και την αποστολή τους και εν συνεχεία όλοι μας να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν πριν είναι αργά.
✓ Ο φίλος μου ο Περικλής που εκτιμώ ιδιαίτερα διότι είναι μετρημένος, σώφρων και μιλάει σωστά (λέει σωστές κβέντες όπως θα έλεγε ο παππούς μου), με παρακάλεσε και μου είπε: «Γράψε σε παρακαλώ στη στήλη σου, ότι θα σου πω, όπως ακριβώς θα σου τα πω χωρίς να παραλείψεις ούτε να προσθέσεις τίποτα». Του κάνω το χατίρι. Και να τι καταθέτει με τα οποία δε διαφωνεί και ο γράφων. «Η Ρωσία ήταν πάντα φίλη μας και είχαμε πάντα καλές σχέσεις μια και μας συνδέει και η ίδια θρησκεία. Πάντα ήταν κοντά μας, το λένε τα ιστορικά δεδομένα, εκτός βέβαια της εποχής του κομμουνισμού – Σταλινισμού, που είχαν και δικαιολογημένα διαρραγεί οι σχέσεις μας. Πολλά εισάγαμε από τη Ρωσία, εκτός από τα βασικώτερα πετρέλαιο και αέριο, αλλά και εμείς ήμασταν τροφοδότες της κυρίως σε λάδι, φρούτα κλπ.
Και με τη διακοπή των σχέσεών μας και των εξαγωγών μας τα φρούτα κυρίως της Βόρειας Ελλάδας πετιούνται στις χωματερές.
Η Ρωσία τα τελευταία χρόνια δεν μας απείλησε δεν μας ζημίωσε εθνικά ή οικονομικά.
Με την πολεμική της εμπλοκή με την Ουκρανία, εμείς λάβαμε λίαν εχθρική θέση απέναντί της. Δεν συμφωνήσαμε μ’ αυτή την επιλογή της και έπρεπε να προσαρμοστούμε με την Ευρωπαϊκή θέση, αλλά έπρεπε να τηρηθούν και ορισμένα προσχήματα. Να μην πρωταγωνιστούμε εμείς σε μέτρα εναντίον της και έπρεπε να ταυτιστούμε με μερικά κράτη της Ευρώπης, που τηρούν ορισμένες επιφυλάξεις και προσχήματα.
Μέσα στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι μεν, με στάση επικριτική, αλλά και με κάποια χλιαρή και όχι λίαν δυναμική αντιμετώπισή της.
Θα ήταν συμφερότερο για την πατρίδα μας. Άλλωστε και ο Ζελένσκι δεν είναι και το καλύτερο παιδί και δεν διακρίνεται για τα φιλελληνικά του αισθήματα. Ας κρατάμε και κάποια πισινή διότι δεν γνωρίζουμε που θα οδηγηθεί αυτή η κατάσταση και ας μην είμαστε οι πρώτοι στο μάτι του κυκλώνα».
Αυτά κατέθεσε ο φίλος μου και το επαναλαμβάνει ότι δεν διαφωνεί ο γράφων.
Σίγουρα βέβαια υπάρχουν και άλλες θέσεις και απόψεις.
Η στήλη δεν δικαιολογεί το αλάθητο και δεν αρνείται ένα σωστό και τεκμηριωμένο διάλογο.
✓ Από καιρού είχα προγραμματίσει να γράψω κάτι για το διαγωνισμό της Eurovision, αλλά πιο ουσιώδη θέματα της καθημερινότητας προηγούνταν αυτού, που είναι κάτι που δεν απασχολεί τους πολίτες και ούτε είναι από αυτά που συζητιούνται και δεν παρουσιάζουν και κάποιο ενδιαφέρον.
Όμως θα το θεωρούσα παράλειψή μου αν δεν κατέθετα ορισμένες σκέψεις και θέσεις γι’ αυτό το οποίο και από αρκετά μέσα ενημέρωσης θεωρήθηκε ως έκτρωμα.
Δεν γνωρίζω ούτε έχω ασχοληθεί με το ποιοι είναι οι αρμόδιοι οι οποίοι παίρνουν αποφάσεις και καταρτίζουν και το πρόγραμμα και της δικής μας συμμετοχής σ’ αυτό το γελοίο διαγωνισμό.
Απ’ ότι γνωρίζουμε εμείς οι παλαιότεροι, δεν ξέρω και τα πιστεύω των νεώτερων, η μουσική ευχαριστεί τον άνθρωπο, απαλύνει τα αισθήματά του ανακουφίζει και γαληνεύει το ψυχικό του είναι. Μιλά για την αγάπη, για τον έρωτα για ιδανικά της ζωής για υψηλές ενατενίσεις και είναι ότι το καλύτερο που μπορεί να δώσει στο ανθρώπινο είναι, στο πολλές φορές κουρασμένο μας οδοιπορικό. Και απ’ ότι λένε εξειδικευμένοι ερευνητές, ακόμα και τα ζώα και τα φυτά ικανοποιούνται και μετέχουν σε ωραία μουσικά ακούσματα. Σ’ αυτόν όμως τον τραγικό διαγωνισμό λίαν κακώς μετέχουμε και δεν έπρεπε ούτε ένα Ευρώ να καταθέτουμε, διότι δεν είναι διαγωνισμός μουσικής, αλλά ζουγκλώδες παραλήρημα ουρλιαχτών με γελοίες αμφιέσεις και πηδήματα που ούτε οι πίθηκοι δεν θα ήθελαν να μιμηθούν. Και πολλά – πολλά ακόμη μπορεί κανείς να γράψει γι’ αυτό που καλώς χαρακτηρίστηκε από πολλά μέσα ενημέρωσης έκτρωμα.
Εκείνοι που παίρνουν τις αποφάσεις συμμετοχής στα αρμόδια όργανα δεν τα βλέπουν αυτά;
Μήπως εξυπηρετούν άλλες σκοπιμότητες;
Διότι ακούγεται ότι στις ψηφοφορίες για να εκλεγεί ο καλύτερος βρυχηθμός και ο καλύτερος ουρλιάζων υπεισέρχονται πολιτικές σκοπιμότητες.
Ας ευχηθούμε να πρυτανεύσει η λογική και να μην λάβουμε άλλη χρονιά μέρος σ’ αυτόν τον διαγωνισμό του παραλογισμού.
✓ Ας κλείσει και η σημερινή μας στήλη με τις επισημάνσεις αυτές που καταθέτει, που αιωρούνται στην καθημερινότητα, με την ελπίδα ότι κάποιο ενδιαφέρον θα προκληθεί κάτι το καλό μπορεί να προκύψει.
